เรียนรู้เกี่ยวกับโรคเรืองและการบวชในชนบท : หน้า 98/233

ประโยค - คติสืบตาป่าที่กออรรถถพระวินิยม มหาวรร ตตอน ๑- หน้าที่ 91 มนุษย์และอมุษย์ ในชนบทมีชื่อว่ามคธ. เรื่องหมอชีวกโกมารภัจจ์ จักมีแจ้งในวีรบันธานะ ข้อว่า น ภูวดล ปองจิ อาพาธิณ ผู้อุโฆ ปุพพาชดยโฒ โภ มีความว่า อาพาธ ๕ ชนิด โรคเรืองเป็นต้น ladyน่ได้รับ แล้ว, คุณบุตรผู้อาพาธเหล่านั้นต้องแล้ว คือครองง่ายแล้ว ไม่ควรให้บวช บรรดาวาอาพาธ ๕ ชนิดนั้น จะเป็นโรคเรืองแดง หรือโรคเรืองดำก็ตามชื่อว่าโรคเรือง. ในรถกฎถุกุรุณที่ว่า โรคชนิดใดชนิดหนึ่งแม้มีประเภท เป็นต้นว่า เรือผง คิดเปื้อน คิดด้าน คุณทะราด ทุกอย่างท่านเรียกว่า "โรคเรือง." เหมือนกัน.[๑๐] ก็แผลโรคเรืองนั้น แม้มขนาดเท่าหลัง ลืม คงอยู่ในฝ่าที่จะลามไปได้, คุณครูนั้นไม่ควรให้บวช. แต่ถ้าในที่ซึ่งปกติ มีขนาดเท่มลิฉัตร คงอยู่ในฝ่าที่จะลามไปได้, คุณครูนั้นไม่ควรให้บวช. แต่ในที่ซึ่งปกติ มีขนาดเท่มลิฉัตร คงอยู่ในฝ่าที่จะลามไปไม่ได้, จะใหบวชก็ ควรที่จะรอดู คัลัยหนึ่เที่ยทีไม่ควรจะให้บวช. โรคฝีมันบั่นเป็นต้น ชื่อละฝี. ฝีบั่นหรือ ฝีอื่นชนิดใดชนิดหนึ่งก็ดี จงกล่าว. ถ้าฝีมีขนาดเท่มลิฉัตร พูทรา ท้องอยู่ในฝ่าที่จะลามไปได้, คุณครูนั้นไม่ควรให้บวช. แต่ในที่ซึ่งปกติ มีขนาดเท่มลิฉัตร คงอยู่ในฝ่าที่จะลามไปไม่ได้