ความเข้าใจในอุปมายและวิหารในพระวินัยมหาวรร : หน้า 64/233

ประโยค - คัดลอกมาจากท่านกิลา อรรถถะพระวินัยมหาวรร ตอน ๑ - หน้าที่ 57 อาจารย์นั้น ไม่เป็นประมาณ เพราะอุปบายอ่อนเป็นอันสิทธิ์ วิหารก็ถือแล้ว ด้วยเหตุว่ามตรว่าคำตอบและคำให้ คำรับไม่นับว่า เป็นองค์ในเหตุอุปบายนี้ ฝ่ายสาธาริกอาจควรทราบแต่ merely ว่า "อุปฌามัยเป็นอันเรือแล้วด้วยกัน" หมายได้, ความทราบความ ข้อนี้ด้วยคำว่า "บัดนี้วันที่เป็นดิน พระเณรเป็นกระของเรา ถึง เราก็เป็นกระของพระเณร." ข้อว่า ตตรุาย สมวงตตนฺ มีกวามว่า คำใด ซึ่งเรา กล่าวแล้วว่า ประสบดีชอบ, ความประพบดีชอบในคำนั้น ดังนี้. หลายบวว่า กลาสุวส อุตฺตาย อุปฺหนา โอภมฺจิตฺวา มีกวามว่า ถ้ารองเท้าของสาธุวิหารกัน อันเธอสวมอยู่ คือ เป็น ของที่อยู่ในนั้น เพื่อประโยชน์แห่งการจงกรมในเวลาใกล้รุ่ง หรือ เพื่อประโยชน์แห่งการรักษาที่ยังล้มแล้ว. พิงกลื่นแต่เช้าตรู่ ถอด รองเท้าหล่านั้นเสีย. ข้อว่า ทนฺตกภูมิ ทายทพุทฺ มีความว่า พิงนำเข้าไปยังน้ำเย็น และน้ำร้อน ท่านใช้อย่างใดจากน้ำ ๒ อย่างนั้น ครบ ๓ วัน ตั้งแต่ วันที ๕ ไป พิงถาวายนขนาดนั้นเท่านั้น. ถ้าท่านถือเอาตามมีตามได้ ไม่มีคำหนดลงไป, ต่อไปได้ชนิดใด พิงถาวชนิดนั้น. ข้อว่า มูณฑก ททฺพุทฺ มีกวามว่า พิงนำเข้าไปยังน้ำเย็น และน้ำร้อน ท่านใช้อย่างใดจากน้ำ ๒ อย่างนั้น ครบ ๓ วัน ตั้งแต่วันที่ ๕ ไป พิงถาวน้ำล้างหน้าชนิดนั้นเท่านั้น. ถ้าท่านใช่ตามมี