อรรถกถาพระวินย มหาวรรค ตอน ๑ : หน้า 229/233

ประโบก - คติสมน์ปาสีกิ อรรถกถาพระวินย มหาวรรค ตอน ๑ - หน้าที่ 222 เท น ชานนฺุดิ อฏฺฐโย โอมาณฺกุตา เหมือนคำที่ได้กล่าวแล้วใน อาวาสกิน อาวาสิกปายละ อันมิมาก่อว่า เท น ชานนฺุดิ อฏฺฐโย อาวาสิกา เป็นอาทิ ส่วนใน อาคเนุตญฺญ อาวาสิกปญฺญา พึงเต็มคำว่า อาณคุตฺกฏิก ธิฏฺฐุ สุนิยปนฺนติ เหมือนคำที่มาใน ปฐมปายละว่า ว่า อาวาสิกา ภิกฺขุ สนุสนฺนปนฺนติ แต่ใน อาณคุตฺกฏิ- เปนฺอญฺญ พิงปรอคฺด้วยอเนวาติอณฺญาติ ในบททั้ง ๒ นี้แน่ วินิจฉัยในข้อว่า อาวาสิกานํ ภิกฺขุวนา จาตุกตฺโต โหติ, อาณคุตฺกฏาน ปุณฺณโล นี้ พึงทราบดังนี้ :- อุโบสถของอาณคุตฺกตเหล่าใด เป็นวัน ๕ คำ พึงทราบว่า อาณคุตฺกตเหล่านัน มาพร้อมจากนอกแวบแนววัวน หรืได้ทำอุปสต ที่ล่วงไปแล้วเป็นวัน ๑๔ คำ ข้อว่า อาวาสิกาน อนุวุตติฏฺฐ มีความว่า เมื่อพวกภิกษุ ผู้เจริญนี้ ทำพุทธกิจอุจฺจุภา อชูปโล โอทกฺฤ, อุโบสถ วันนี้ ๑๔ คำ พวกภิกฺขุอาณคุตฺกฏตะพิงคล้องตาม คือ ไม่พึงคัดค้าน [๑๕๖] ข้อว่า นากามา ทาตพุทฺธา มีความว่า สามกีติ อัน พวกภิกษุผู้เจริญนี้ ไม่พึงให้แก่วิภาคุอาณคุตฺกฏตะ ด้วยความไม่ เต็มใจ บทว่า อาวาสิกกํ ได้แก่อาการ อธิษฐานว่า อาจารของภิกฺขุ ผู้เจริญในบททั้งปวงนี้แน่ สถานเป็นเครื่องจับอาจารสํานวน ของภิกฺขุเจ้านั้นแน่ว่า