คติสงบนำป่าว่าวิถีอรณภพระวิเนยมหาวรรต ตอน ๑ ตติยสมันตปาสาทิกา อรรถกถาพระวินัย มหาวรรค ตอน 1 หน้า 167
หน้าที่ 167 / 233

สรุปเนื้อหา

เนื้อหาในหน้าที่ 160 กล่าวถึงการนำหลักธรรมมาใช้ในชีวิตประจำวัน พร้อมกับยกตัวอย่างความสามารถและอุปสรรคที่ผู้คนประสบ นอกจากนี้ยังพูดถึงคำสอนของพระผู้มีพระภาคเกี่ยวกับการอุปสมบทและการรักษาความสงบด้วย การสื่อสารระหว่างผู้คน และเสริมอุปกรณ์ในการพิจารณา เพื่อให้มีการเข้าใจและการเปิดรับความคิดใหม่ๆ รวมถึงการอุปสมบทในยุคปัจจุบันผ่านมุมมองทางจิตใจ. ข้อความที่แสดงถึงความสำคัญของการเข้าใจความสามารถของแต่ละบุคคลและการเข้าร่วมในสังคมโดยไม่ถูกจำกัดด้วยอาณาจักรหรืออุปสรรคต่างๆ มีการยกตัวอย่างว่าความสุขสามารถนำมาซึ่งการดำรงชีพที่ดีขึ้นถ้ามีการพิจารณาอย่างรอบด้าน เชิญชวนให้ผู้ที่มีความแก่หรือความพิการต่างๆ ได้มีส่วนร่วมในสังคมตามกำลังของตนเองและให้ความสำคัญต่อการเข้าหมู่ในบริบทของความเข้าใจและอธิษฐานร่วมกัน.

หัวข้อประเด็น

-คติธรรมและการดำเนินชีวิต
-ความสุขของมนุษย์
-การสื่อสารและการรับฟัง
-อุปสมบทในยุคปัจจุบัน
-การพัฒนาศักยภาพส่วนบุคคล

ข้อความต้นฉบับในหน้า

ประโยค - คติสงบนำป่าว่าวิถีอรณภพระวิเนยมหาวรรต ตอน ๑ หน้า 160 มือข้างหนึ่งดีดี เท้าข้างหนึ่งดีดี ตัวชี้กขดีดี ของผู้ใด นำความสุขมาให้ ผู้มันชื่อว่าสงไปแถมหนึ่ง คนเปลี่ย ได้ก่อนมีอธิบายกก. คนทรงพลเพราะความเป็นผู้ชาย ไม่สามารถจะทำเมื่ิ้งธรรม มี ย้อนจิรของคนเป็นต้น ชื่อว่านครทรงพล ส่วนผู้ใดเป็นคนแก่แต่ ยังมีกำลัง อาจประกัับประคองตน ผู้กันควรให้บิคว. คนตาบอดแต่กำเนิด เรียกว่า คบอด. ความเปลี่ยวของผู้ใด เป็นไปไม่ได้ ผู้มัน ชื่อว่าน คบใบ แม้ของผู้ใดเป็นไปได้ แต่ไม่สามารถจะกล่าวสรรเสนนี้ให้บรรจุรับ จะให้พูดไม่ฮึ่มเช่นนั้นบงว ย่อมไม่ควร ส่วนผู้ใดสามารถจะว่า เพียงสรรคนนี้ให้รับบรรจุได้ จะให้บันนบง ชอคบอก. ผู้ใด ฟังไม่ได้นด้วยประการทั้งวง ผู้มันชื่อคนวก. ส่วน ผู้ใดฟังเสียงดังได้อ่าน จะให้ผู้บ่นบอช่วยควร. คนพิการมีทั้งบอด ทั้งใบเป็นต้น พระผู้มพระภาคตรัสด้วยอำนาจแห่ง โทษสองชั้น. ก็บรรพชาของชนเหล่าใด อันพระผู้มพระภาคตรัสห้ามแล้ว อุปสมบท ของชนเหล่านั้น ก็เป็นอันตรงำบังคับ แต่ด้วยส่งให้คน ประทับร้ายบริทเหล่านั้นอุปสมบท คนมีอ่าวะบกพร่องแม่ทั้งหมด มิคคนมีอาดเป็นต้น ก็เป็นอุปสมบทด้วยดี แต่การสงบและ อาจารย์กับอุปชาญ มิพ้นอาบัติ. จริงอยู่ ดั่งจะเจ้าว่างอ้างว่างว่า [๑๐๖] "ภิกษุทั้งหลาย บุคคลผู้ไม่ควรเรีบกเข้าหมู่ มือ ๆ ถสงอธิษฐานบุคคลนี้เข้าหมู่ ๑๑" @. ผู้พูดคิดเห็นอย่าง โบราณว่า มื้อมือคำเป็นอ่งกระอักกระไอก กล่าวว่ามิได้ด้อง
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More