การประชุมในพระวินัยมหาวรรษ ตอน ๑ : หน้า 92/233

ประโยค - คติสนับสนับสํากัม ร.อทธถพระวินัยมหาวรรษ ตอน ๑ - หน้าที่ 85 หรือให้อุทฺทเสนและปริจฉาเป็นต้น ควรอยู่ ฝ่ายผู้คอยเป็นอัญญา เคยรึยังได้ไปอย่างนั้น ไปด้วยอำนาจความชื่นชมด้วยความสนิทสนม ผู้บังว่ามีเป็นผู้ไม่มีญาณหลายให้กันดี สองบทว่า อุจจาวานี ก็กริซณาณ ได้แก่ การงานใหญ่ น้อยทั้งหลาย บรรดาการงานอย่างนั้น งานมีปฏิสัมภิทัย์ และมหารปลาสเป็นต้น ที่สงผู้พร้อมเพรียงกัน พึงตระมีงประชุม กันทำ จัดเป็นงานใหญ่ การงานนี้เนื่องในบันใดมีสุขและ อ้อมจิวราเป็นต้น และอธิสมาจารวิวัตร มียัทรทีคญญูทำในโรง เพลิงเป็นต้น จัดเป็นงานน้อย [๒๕] ข้อว่า ตฏฺถ ณ ทุกฺโข โหติ มีความว่า ไม่เป็น ผู้ลาภ คือ ฝึกหัดเป็นอันดับในงานใหญ่เนืองนั่น บทว่า อโลโล ได้แก่ ไม่เป็นผู้พร้อมด้วยความเพียร คือ ความมั่น คืได้ฟังว่า "การงานของภิกษุสูงมี" จึงทำกิจแต่เช้าตู่ แล้วเข้าอยูภายในห้อง หลังจนพอประสงค์แล้วออกมาในเวล่าเย็น ข้อว่า ตฏฺฏปุญฺญาย มีความว่า ซึ่งเป็นอุบายในงานเหล่านี้ ข้อว่า วิมาย มีกล่าวว่า เป็นผู้ไม่ประกอบด้วยปัญญาสำหรับ พิจารณาซึ่งเกิดขึ้นจับผัส คือปัญญาที่เกิดขึ้นในทันทีทันใดว่า "นี้แต่ ควรทำ, นี้แล้วไม่ควรทำ." ข้อว่า น อล กาตู น อน อล สัฏวิทํ มีความว่า ไม่เป็น ผู้สามารถจะทำเมื่อต้องตาม ทั้งเป็นผู้ไม่สามารถที่จะจัดการ คือ ขอแรงกันและกันให้ทำด้วยปลูกความอุตสาหะให้เกิดอย่างนี้ว่า