คติธรรมป่าสำหรับกิ อรรถาธิบายอริยมหาวรรค ตอน ๑ : หน้า 145/233

ประโยค - คติธรรมป่าสำหรับกิ อรรถาธิบายอริยมหาวรรค ตอน ๑ หน้า 138 ไม่บอกด้วยคิดว่า "บันดี่ใคร ๆ ไม่รู้เล่" พอทอครุธระเทยอ่มเป็น คนเดัยวสงสาร. ภิญญาลักษณะและแล้วทำสุขรรคกิ ตาม ไม่ท่ีดาทำ ปฏิบัติ วิธีดำด้วยนบพรรษาเป็นดง ซึ่งกล่าวแล้วในหนามทั้งหมด ; ย่อม เป็นคนเดัยวสงสาร. ไม่ได้ลาสิกา คงตั้งอยู่ในแพคของตน, เสพเมถุน ใช้วิธี ต่างด้วยนบพรรษาเป็นดัง [๑๐๙] ไม่เป็นคนเดัยวสงสาร ย่อมได้ เพียงบรรพชา แต่ไอ่นธรรภถกถาแก้ว่า "ผู้นั้นเป็นคนเดัยวสงสาร" คำนัน ไม่ควรถือเอา. ภิญญุปหนึ่ง ยังมีอุสะหะ ในพากาสะ นุ่งขาวา เสพ เมถุนแล้ว กลับนุ่งผ้ากาสะอีก ใช้วิธีทั้งปวงดำด้วยนบพรรษา เป็นดัง แม้ว่าญู๋ย่อมไม่เป็นคนเดัยวสงสาร ย่อมได้เพียง บรรพชา. แต่ถ้าทอครุระในผ้ากาสะแล้ว นุ่งขาว เสพเมถุน กลับ นุ่งผ้ากาสะอีก ใช้วิธีทั้งปวงดำด้วยนบพรรษาเป็นดังนั้น เขาย่อม เป็นคนเดัยวสงสาร สามเณรถั้งอยู่ในแพคของตน แม้ล่วงธรรมทำให้เป็นผู้ใช้ สมณะ มิมญฺญฺเป็นต้นแล้ว ย่อมไม่เป็นคนเดัยวสงสาร ถึงหาว่า ยงมีอุสะหะในผ้ากาสะ ถึงเปลืองออกเสียเสพเมถุนแล้ว กลับนุ่ง ผ้ากาสะอีก ไม่เป็นคนเดัยวสงสารเหมือนกัน. แต่ถ้าทอครุระในผ้ากาสะแล้วเป็นผู้ปล่อย หรือ นุ่งขาวเป็น