คติสมัยนัปากิณ อรรคภาพพระวินัยมหาวรรค ตอน ๑ : หน้า 146/233

ประโยค - คติสมัยนัปากิณ อรรคภาพพระวินัยมหาวรรค ตอน ๑ หน้า 139 ผู้ใช้สมานด้วยการเสพเมถุนเป็นต้น แล้วกลับนุ่งผ้าถะสะ เขา เป็นคนเฒ่าสงวาสค์ ถ้าสามเณรปราถนาความเป็นอุคหสธ์ จึงผู้อ่านอาทุกหัก ทำผ้าถะสะ ใจงกระเบนดี ด้วยอาการอย่างอื่นดี เพื่อองดูว่า "เทพคุณสั่งของเราสวยหรือไม่สวย," ยังรักษาอยู่ก่อน; แต่ ยอมรับว่าสวยแล้วกลัณยินดีเทพอีก ย่อมเป็นคนเฒ่าสงวาสค์ แม่ ในนางงามวรรณคูณและยอมรับ ก็มีนัยเหมือนกันนั่นแหละ และถ้านุ่งผ้าถะสะที่นุ่งอยู่แล้ว ลองดูว่ากาม ยอมรับ ก็ตาม ยังรักษาอยู่แท้ แม่แห่งกิฎฐิ ฅนนี้แหละ แม้นางภิกษุณีนี้นั่น ปราณะจะเป็นอุคหสธ์ ถ้านุ่งผ้าถะสะ [๘๔] อย่างอุคหสธ์ เพื่อองดูว่า "เทพคุณสั่งของเราจะสวยหรือ ไม่สวย" ยังรักษาอยู่ก่อน; ถอยอมว่า สวย รักษาไม่ได้. ในการ นุ่งขาวอวดและยอมรับกันนี้แหละ. ส่วนผู้งามข้างทับผ้าถะสะที่นุ่งอยู่แล้ว จะลองดูคำว่า ยอมรับ ก็ตาม ยังรักษาอยู่แท้. ถ้าสามเณรบารงรูปบวมคงาม ไม่เน้นพรรณา ไม่ต้องอยู่แม่ในวดา มาางข้างหนึ่ง เมื่ออึ่นอาบในลุงใหญ่เป็นนต้น ซึ่งเขาเอาทีพิคขึ้น สอดบาตรเข้าไปรอเอาไปเหมือนเหยี่ยนลิ่น ชั้นเนื้อไปนั่น ยังไม่เป็นคนเฒ่าสงวาสค์ แต่เมื่ออับพรรณา ภิกษุรับเอา จัดว่าเป็นคนเฒ่าสงวาสค์. สามเณรเองแหละ เมื่อนับพรรษาโกงวัดฉล้มของสามเณรรับ เอาไป ยังไม่จัดเป็นเฒ่าสงวาสค์