คติสมุนปาฐกาถกัีอรรถกถาพระวินัย มหาวรรค : หน้า 157/233

ประโยค - คติสมุนปาฐกาถกัีอรรถกถาพระวินัย มหาวรรค ตอน ๑ – หน้าที่ 150 บทว่า ยาจิตเต มีความว่า ด้วยบารมีของยิ่งซึ่งอุผสมปาปะกะอ้อนวอนยิ่งมากว่า "ขอท่านจงให้เพียงที่ข้าเจ้าทำการอุปสมบทเถิด." [๑๑] จริงอยู่ ย่อมเป็นอาบัติเฉพาะแก่ภิกษุผู้อุปสมบท ด้วยบารมี หรืิออิทธิ หรือทั้งบารมีหรือวิจาร เช่นนี้ แต่กรรมไม่กำเริบ. เพราะเหตุนัน กุฏฐนฺตผูมบารมฺติวิจารณํ เท่านั้น จึงควรให้ อุปสมบท. ถ้าอนาเข้าไปไม่มี และอารายอุปาชฌายะมากจะให้เขา หรือกุฏิเหล่าอื่นปรารถนาให้อาจารย์และอุปฌาย์ หรือภิกษุเหล่าอื่นผู้ไม่เสียคา พิงสะ ให้บาตรและอวิธที่จะอาริษฐานได้. แก่จะให้บรรพชาเปนฺคผูดผนใบไม่ได้เลยนงบวร ด้วยบารมีและวิจารแม้ที่ยม มาสมควร. แต่ถ้าเปนฺตุปาลสนัน เป็นผู้ถวายอาตที่ยังไม่ได้ระมะและผ้าท่ีควรแกอิริยามา, มาตรังระบมอุและอิริยังกระทำอยูเพียงใจ, ควรจะให้นาบัญญัติบาทแก่ผู้อยู่ในวิหารเพียงนั้น. ในตนปูปล่นนันจะบริโภคในบาตรก็ควร. ในเวลาก่อนฉันอาหาร ส่วนแห่งอามิสเท่ากับส่วนของสามเณร อภิญฺญูเป็นตนํ ไม่สมควรให้. แม้ในเวลาหลังอาหาร ส่วนแห่งล้างสมัมิ้นมัน น้ำผึ้ง และ