พระวินัย มหาวรรค ตอน ๑ : หน้า 144/233

ประโยค - คติสมัยนปาสิกา อรรถาธิบายพระวินัย มหาวรรค ตอน ๑ - หน้าที่ 137 ถ้าแม้ในเวลาถือแทบทมมีความริำพึงอย่างนี้ว่า "เราจำไม่บอก แก่ใคร ๆ" ดังนี้ แต่เขาไปวิตารแล้ว ย่อมบอก ด้วยการถือ (เพศ) นันเอง เขาเป็นคนเเก่สังกัสสัก ถ้าแม้ [๒] ในเวลาถือ (เพศ) เขามีความคิดเกิดขึ้นว่า "เราจำบอก" แต่ไปวิตารแล้ว ย่อมบอกใด ๆ ปราศรัยว่าผู้มีอายุท่านไป ไหนมา คำว่า "เดี๋ยวนี้ ชนเหล่านี้ไม่รู้เรา" จึงลงไป มบอก; แม้ ผู้กี้ชื่ออายุท่านสังกัสสักแพ้ พร้อมกับทอด ธรรมว่า "เราได้ไม่บอก." แต่ถึงในเวลาถือ (เพศ) เขามีความคิดเกิดขึ้นว่า "เรา จำบอก" แมไปวิตารแล้ว ยอมหบอก; ผู้ย่อมได้บรรชาซัก. ก็หรือว่า สามเณรหนุ่มอื่นอีก เป็นคนใหญ่ แต่ไม่ฉลาด, เธอสึกแล้วโดยก่อนนั่นแล ไม่อยากทำกินมิถ่านเป็นต้นในเรือน ญาติพี่น้องหลาย ให้ดูนั่นงมผ้ากาสะละสานนั้นเอง แล้วให้รำชนะ หรือมาตในมือขบอออกจากเรือนว่า "เจ้าจะไปเป็นสมณะเถอะ." เขาไปวิตาร. ภิกษ์ทั้งหลายไม่ทราบเขาเลยว่า "ผู้ซี่แก่แล้วรบเอา เองอีก." ทั้งตัวเองก็ไม่ทราบว่า "ผู้ใดบวชอย่างนั้น, ผู้สิ้นยอม เป็นคนทีชื่อของเณรสังกัสสัก." ถ้ากิริยาทั้งหลายให้ดูสมบเขาผู้มีภกาฑนวครบ ๒๐, เขาก็เป็นอัน อุปสมบทแล้ว. แต่ถ้าในเวลาที่ยังเป็นอุปสมบทนั้นเอง เมื่อ การวินิจฉัยวินัยเป็นไปอย่างได้ฟังว่า "ผู้ใดบวชอย่างนั้น, ผู้สิ้นยอม เป็นคนชื่อของเณรสังกัสสัก" เขาพิบอกแก่คนทั้งหลายว่า "เจ้าคร้า ได้ทำอย่างนั้น" ด้วยประกาศอย่างนี้ เขาย่อมได้รับบรรพชา. ถ้า