บาปกรรมและผลกรรมในพระพุทธศาสนา : หน้า 29/297

ประโยค - พระอธิษฐานัถถูกสถาปนาพา ภาค ๖ - หน้าที่ ๒๗ แล้ว ให้ทิ้งเสีย. นี้เป็นบรรพทรงจอมของมหาลนนั้น. ราชภัฏนั่น เคลื่อนจากอัคนภาพนั้นแล้วเกิดในวจี ใหม่อยู่ในวจีนี้นั่นสักกา นาน ถูกบูรีถึงความตายั้นแนด ใน ๑๐๐ อัคนภาพ เพราะวิบากที ยังเหลืออยู่. [ บาปย่อมย่ำผู้ทำ ] พระศาสดา ครั้งทรงแสดงบรรพธรร ของมหากาลอย่างนั้น แล้ว กล่าวว่า " กิญจู่หลาย บาปกรรมคัณตอบแนดนั้นแต่อย. ย่อม ย่ำสัตว์เหล่านี้ ในเวล ๔ อย่างนี้" ดังนี้แล้ว กรรมพระคาถานี้ว่า:- " บาป อันทนทำไว้เอง เกิดในตน มีตนเป็น แกนเกิด ย่อมย่ำบคูผู้มีปัญญากรรม ดูจิ เพราะยิ่งแก่ล่ามิน อันเกิดแห่งนั้นแนะว่า:- "[แกล้วธร] บรรดาบเหล่านั้น บาปพระคาถาว่า วิธี วุฒิ มุติ ฯลฯ ความว่า เปรียบดังพระ (ย่อย) แก้วมณี ที่เกิดแต่หนี. เท่านั้น. ท่านอธิษฐานดังนี้ว่า: "เพราะอันสำเร็จจากหิน มันเป็นแกนเกิด คัดแก้วมณี ที่เกิดแต่หิน คือแก้วมณีอันสำเร็จแต่หิน ซึ่งมันว่าเป็นที่ตั้งของคนนั้นนั่นแล คือทำให้เป็นช่องน้อยช่องใหญ่. ให้เป็นท่อนน้อยท่อนใหญ่ ทำให้ใช้สอยไม่ได้ ฉันใด, บาปอันคนทำไว้แล้ว เกิดในคน มีคนเป็นแกนเกิด ย่อมย่ำยี. คือจ้างจัด บุคคลผู้มีปัญญากรรม คือผู้ไร