พระธรรมปิฎกฐ์ฉบับแปล ภาค ๖ - พระศาสดากับภิษิพัคคีย์ : หน้า 296/297

ประโยค - พระธรรมปิฎกฐ์ฉบับแปล ภาค ๖ - หน้า 294 ๘. เรื่องภิษิพัคคีย์ * [๑๘๙] [ข้อความเบื้องต้น] พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ในพระเวฬุวัน ทรงปรารภภิษิพัคคีย์ ศรัทธาธรรมเทศนานี้ว่า " กายุปโกษ" เป็นต้น. [มูลบัญญัติการสวมเงี่ยงเท้า] ความพิสดารว่า วันหนึ่ง พระศาสดา ทรงสับเสียง " ขุฬะ ขุฬะ" แห่งภิษิให้หลานนั่ง ผู้ถือไม้แท่ง ๒ มือ สวมเงี่ยงเท้าไม่ จงกรมอยู่บนหลังแผ่นหิน ศรัทธามว่า "อานนท์ นั่นชื่อเสียงอะไร กิน ?" ทรงสดับว่า " เป็นเสียงขุฬะของพวกภิษิพัคคีย์ ผู้ สวมเงี่ยงเท้าไม้ จงกรมอยู่" จึงทรงบัญญัติสิกขาบทแล้วตรัสว่า " ธรรมคุณ ควรรักษาอารมณ์ท่านี้เป็นต้น" ดังนี้แล้ว เมื่อ จะทรงแสดงธรรม จึงได้ทรงอภิวาทพระกตัญญูว่าฯว่า:- " พึงรักษาความกำเริบทางกาย, พึงเป็นผู้สารม ทางกาย, พึงละกายทุจริตแล้ว ประพฤติดีุติธรรม ทางกาย: พึงรักษาความกำเริบทางวาจา, พึงเป็นผู้ ลำรวมทางวาจา, พึงละวิจิตรรจิตแล้ว ประพฤติดี จิตรวมทางวาจา, พึงละมโนทุจริต แล้วประพฤติ สุข志กิจใจ, ธรรมทั้งหลายสำรวมทางกาย, อันึ่ง สำรวมทางวาจา, สำรวมทางใจ, ธรรม เหล่านั้นเอง ชื่อว่าสำรวมรอบคอบดีแล้ว" * พระมหาจับ ป. ธ. ๕ (ปัจจุบันเป็นพระธรรมปิฎกชาญอร วัดโสมนัสวิหาร แปล.