บทเรียนเกี่ยวกับความหวังและพระนิพพาน : หน้า 199/297

ประโยค - พระบิณฑบาตฉบับแปล ภาค ๖ หน้า ที่ 197 อัศยมนุษย์คนหนึ่ง รับสั่งให้คนจัดแจงข้าวจะดูเป็นต้นให้แล้ว." พระศาสดาเสด็จกลับบัประทับอยู่แล้วเทียว ตรัสถามว่า "ภิญญ์ ทั้งหลาย พากเธอพูดอะไรบ? " ทรงศับเนื้อความนั้นแล้ว ตรัสว่า "ภิญญ์ อย่างนั้น ภิญญ์ทั้งหลาย, เราคิดว่า " เรา เมื่อมาสั้นทางกันดาร ๓๐ โโยชน์ เห็นอุปโนสัยของอุปาสนั้นแล้วจึงมา, อุปาสนั้นหิวยิงนัก, ลูกขึ้นแต่เช้าตรู่แล้ว เที่ยวหาโคในป่า, แม่เมื่อเราแสดงธรรม อยู่ ก็ไม่อาจบรรลุได้ เพราะความทุกข์อันแต่ความหวัง, จึง ได้กระทำอย่างนี้; ภิญญ์ทั้งหลาย ด้วยว่า ชื่อว่าโรค เช่นกับโรค คือความหวังไม่มี " ดังนี้แล้ว จิรัสสรพระคาถานิว่า:- " ความหวังเป็นโรคอย่างยิ่ง, สังขารทั้งหลายเป็น ทุกอย่างยิ่ง, บัณฑิตตราบใดก็ความนั่นตามความ จริงแล้ว ( กระทำให้แจ้งดังพระนิพพาน ) เพราะ พระนิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง." [ แก่กรรจ์ ] บรรดาบทหล่านั้น บทพระคาถาว่า ชิณฉุตา ปรม โรกา ความว่า เพราะโรคอย่างอื่น รักษากรรมเดียวก็หาย หรือว่านบุคคล ยอมบำบัดได้ ด้วยความสามารถแห่งงั้น ๆ ( คือเป็นครั้งคราว ) , ส่วนความหวัง ต้องรักษากันสิ้นกาลเป็นนิตย์ที่เดียว เหตุนัน ความหวัง นี้ จึงจัดเป็นเยี่ยมกว่าโรคที่เหลือ. บั้น ๕ ช่อว่า สังขารทั้งหลาย. สองบว่า เอ็ด ดุฏฏา ความ ว่า บัณฑิต ทราบเนื้อความนั้นตามเป็นจริงว่า " โรคเสมอด้วยความ