ประโยค - พระผึ้งปฏิรูปถูกฉลกแปล ภาค ๖ - หน้าที่ 97 : หน้า 99/297

ประโยค - พระผึ้งปฏิรูปถูกฉลกแปล ภาค ๖ - หน้าที่ 97 เห็นอุปนิสัยแห่งมรรคลและผลแห่ง ๓ ของพรหมมณีและนางพรหมณี ฝ่ายพรหมก็จำเริญอยู่เป็นนิตย์ ภายในอุบล. พระศาสดาได้ ทรงถอดอหตราและอริสร เสด็จไปยังที่ซึ่งเป็นซ้ำครฺ. พระมุนีตรตรูป สิริของพระศาสดา พลางคิดว่า "นี้ชื่อว่ารูปในโลกนี้ ที่เหมือน ด้วยบุรุษคนนี้ไม่มี, บุรุษคนนี้ เป็นผู้สมควรแก่ทิวของเรา, เราจัก ให้ถือดบรุษคนนี้" แล้วก็ราบทูลพระศาสดาว่า "สมณะเรามีชิด อยู่หันหนึ่ง, เรายังไม่เห็นบุรุษผู้สมควรแก่ชั้น จึงไม่ได้ให้งบแก่ ใคร ๆ เลย, ส่วนท่านเป็นผู้สมควรเก่งกว่า, เราใครจะให้ดาบแก่ท่าน ทำให้เป็นหญิงบำเรอบาน, ท่านจงรออยู่ในที่นี่แหละ จนกว่าเราจะนำ ติณฑนั้นมา." พระศาสดา ทรงดำรำออคำของเขาแล้ว ไมทรงยินดีเลย ( but) ไม่ทรงหวน. [ รอยพระบาทจะปรกฤษพระรตมอธิญาณ] ฝ่ายพรหม ณ์ ไปเรือนแล้ว บอกนางพรหมณีว่า "นาง ผู้เจริญ วันนี้ เราเห็นบุรุษผู้สมควรแก่รจงของเราแล้ว, พวกเรา จักให้ติณฑนั้นแก่ ๆ" ให้ติณฑดงามกายแล้ว ได้พาไปยังที่นั่นพร้อม ด้วยนางพรหมณี แม้มหาชนก็คืนดัน พากันออกไป (¿) พระ ศาสดา ไม่ได้ประทับอยู่ในที่พรหมมณบอกว่า ทรงแสดงเจตย์ คือรอยพระบาทไว้ ในนันแล้ว ได้ประทับรับเสีในที่อื่น. ทรมว่า เจดีย์คือรอยพระบาท ของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย ย่อมปรากฏในที่ที่ พระองค์ทรงอธิษฐานว่า "บุคคลล้อไนั้น จงเห็น เฉพีรอยเท้ Такая" หลังทรงหยิบไว้เท่านี้น. ชื่อว่า ผู้ที่จะเห็นเจดีคือรอยพระบาท