พระอัสดงทัตตะ และการบำเพ็ญประโยชน์ : หน้า 44/297

ประโยค - พระธรรมปิฎกปฐมฉบับแปล ภาค 6 - หน้า 42 ๑๐. เรื่องพระอัสดงทัตตะ [๑๒๖] [ คำความเบื้องต้น ] พระศาสดาเมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน ทรงปรารภพระอัสดงทัตตะ ดรัสดพระธรรมเทศนานว่า " อุตตกตฺโต ปรดิถฺโถ" เป็นต้น. [ พระเณรพยายามบำเพ็ญประโยชน์ ] ความผิดฐานว่า เมื่อพระศาสดาครัสในกล่ำจะปริพนานว่า " ถิฐิทั้งหมด โดยกล่ำไป ๔ เดือน [แต่ว่า] เรา จักปริพนาน , ถิฐิประมาณ ๙๐๐ รูป ซึ่งยังเป็นบุญช เกิดความสังเวช ไม่สะดักพระศาสดาเลย เที่ยวปริณทน่านว่า " ท่านผูมี อายุ พวกเรากำทำอะไรหนอแล ? ส่วนพระอัสดงทัตตะ คิดว่า " ข่าวว่า พระศาสดา จัก ปริพนานโดยกล่ำไป ๔ เดือน, ก็ถือเรื่องเป็นผู้ราศะไม่ไปปรา, เมื่อพระศาสดายังทรงพระมหัศจูเน่ เราจักพยายามเพื่อประโยชน์แก่พระรันดร." พระเณรนั้น ย่อมไม่ไปสำนักของภิณฑัตทั้งหลาย ลำดับนั้น ถวิลทั้งหมดว่าก่อนว่าตัวว่า " ผู้มีอายุทำไม ? ท่านจึงไม่ไปร่สำนักของพวกกระผมเสียเลย, ท่านไม่ปรานาอะไร ๆ " ดังนี้แล้ว ก็จำไปสำนักพระศาสดา ตามบุลว่า " พระเจ้าข้าภิณฑัตนี้ ย่อมทำชื่ออย่างนี้." พระอัสดงทัตตะเณ นั้น เมพระศาสดา ทรว่าร " เหตุไร ? เธอจึงทำเช่นนั้น" ก็คราบูลว่า " พระเจ้าข้า ข่าวว่าพระอัสดงจัก * พระมหาอุ ป.ธ.๓ วัดบวรนิเวศวิหาร แปล.