พระอธิการบัญทูรฉญาแปล ภาค ๖ - หน้าที่ 159 : หน้า 161/297

ประโยค - พระอธิการบัญทูรฉญาแปล ภาค ๖ - หน้าที่ 159 ในดวงกุหลาบอันเลื่องชื่น เราะอาจจะอาศัยหาปนะ ๑๐๐ นั้นเลี้ยง ชีพได้ เราจักสึกละ" เธอถูกความไม่ยินดีบีบกันแล้ว จึงสละ การสายยายและพระภิกษุณี ได้เป็นเหมือนผู้มีโรคผมเหลือง ครั้งนั้น ภิกษุหนุ่มและสามเณร ถามเธอว่า " นี่อะไรน่ะ " เมื่อเธอตอบว่า " ผมเป็นผู้กระสิน " จึงพากันเรียนแก่ อาจารย์และ อุปชามัย. ที่นั่น อาจารย์และอุปชามัยเหล่านั้น จึงนำเธอไปยังสำนัก ของพระศาสดา แสดงแด่พระศาสดาแล้ว พระศาสดตรัสถามว่า " กิญฺญู ได้แนวว่า เธอกระสินจริง หรือ?" เมื่อเธอราบทูลว่า " อย่างนั้น พระเจ้าข้า " ตรัสว่า " เพราะเหตุไร? เธอจึงได้ทำอย่างนั้น, ก็อะไร ๆ ที่เป็นปัจจัยแห่ง การเลี้ยงชีพของเธออยู่หรือ ? " กิญฺญู มี พระเจ้าข้า. พระศาสดา อะไร? ของเธอมีอยู่. กิญฺญู กาหาปนะ ๑๐๐ พระเจ้าข้า. พระศาสดา, ถ้ากระนั้น เธอจงนำก้อนกรวดมา แม่เพียง เด็กน้อยก่อน, เธอลองบิดูก็รู้ได้ว่า ' เธออาจเลี้ยงชีวิตได้ด้วย กาหปนะจำนวนเท่านั้นหรือ, หรือไม่อาจเลี้ยงชีวิตได้ .' ภิกษุหนุ่มนั้น จึงนำก้อนกรวดมา [ ความอยากให้เต็มได้ยาก ] ที่นั่น พระศาสดา จึงตรัสเฉลยว่า " เธอองดังไว้ ๕๐ เพื่อ