พระธรรมปิฎกฐิฏฐ์ฉบับแปล ภาค ๖ - หน้า 260 : หน้า 262/297

ประโยค - พระธรรมปิฎกฐิฏฐ์ฉบับแปล ภาค ๖ - หน้า 260 เหล่านี้, ถ้าเราจากไปส่งประตูเรือนของเขา, ภรรยาของนายปุณณะแนะ นี้จึงไม่ได้เห็นเรา, เราจักต้องอยู่ ณ ที่นี้แหละ จนกว่าราชของเขา จะเดินทางนำดามาให้เรา." พระธฺ ได้นำเวลาให้นางไปเล็ก น้อย ณ ที่นั้นเอง ทราบความที่ภรรยาของนายปุณณะนั่นบันดาลขึ้นทางแล้ว จึงเดินมุ่งหน้าไปายในพระนคร. [ ภรรยานายปุณณะฉวยวัตถะแห่งพระเจ้า ] นางพบพระเจ้าในระหว่างทางแล้ว คิดว่า " บางคราว เมื่อ มีไทยธรรม, เรายังไม่พบพระผู้เป็นเจ้า, บางคราว เมื่อเราพบพระผู้ เป็นเจ้า, ไทยธรรมไม่มัล คือตอนนี้ เรายังพบพระเป็นเจ้าแล้ว, ทั้ง ไทยธรรมมีอยู่; พระผู้เป็นเจ้า จักทำความสงเคราะห์ให้เราหรือ หนอเอย?" นางางกาชนะใส่กตลงแล้ว ไหว้พระเจ้าแล้วน้อมบังคมแด่" นางกล่าวว่า" ท่านผู้เจริญ ขอพระผู้เป็นเจ้าอย่า คิดว่า "ภักษี เศษหมองหรือปนดีที่สุด" จงทำความสงเคราะห์แก่ทาสของพระผู้เป็นเจ้าเกิด." พระเจ้า น้อมบาทเข้าไป เมื่อมองเอามือข้างหนึ่งร้องอภาชนะ อีกข้างหนึ่งถวายกดยื่น, เมื่อถวายถ้วยได้ครบหนึ่ง จึงอ้อมือปิด บาตรด้วยพุดว่า " พอแล้ว." นางกล่าวว่า " พระคุณเจ้า ส่วนเพียง ส่วนเดียว ฉันไม่อาจทำให้เป็น ๒ ส่วนได้, พระผู้เป็นเจ้าไม่ต้อง ทำความสงเคราะห์แท้ทาสของพระผู้เป็นเจ้าในโลกนี้ จงทำความ สงเคราะห์ในปรโลกเถิด, คิณบประสงค์จะถวายมีให้หลือแยกเลย" ดังนี้แล้ว ก็ได้ใส่ดัตทั้งหมดลงในบาตรของพระเจ้า แล้วทำความ