พระธรรมปิฎกปฐพีฉอภิกขุ - นางจิญจมาณวิกา : หน้า 76/297

ประโยค - พระธรรมปิฎกปฐพีฉอภิกขุ - หน้า 74 ๖. เรื่องนางจิญจมาณวิกา * [ ๑๔๕ ] [ ข้อความเบื้องต้น ] พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน ทรงปรารภนางจิญจมาณวิกา ครัสพระธรรมเทศนานี้ว่า " เอกมหามุตตสุต " [ พวกเดียวถิ่นยอพระพุทธศาสนา ] ความคิดว่า ในปฐมพิธา เมื่อสาวกองค์พระทศพล มีมากประมาณมิได้ เมื่อพวกเทวะและมนุษย์ยังลงสู่รอยภูมิ เมื่อพระคุณสมุทัยของพระศาสดาแผ่แล้ว ลากล้าการเป็นอันมากเกิดขึ้นแล้ว พวกเดียวถิ่น เป็นผู้เช่นกับแสงิ่งห้อยในเวลากลอาทิตย์ขึ้น เป็นผู้สื่อกลาลักการะ พวกเดียวถิ่นเหล่านั้น ยืนในระหว่างถนน แม้ประกาศให้พวกมนุษย์แจ้งอยู่ทั่วนี้ว่า " พระสมณโคดมเท่านั้นหรือ เป็นพระพุทธเจ้า แม้พวกเราก็เป็นพระพุทธเจ้า ท่านที่เขาให้แล้วแก่พระสมณโคดมนี้เท่านั้นหรือ มีผลมาก ท่านที่เขาให้แล้วแม่แต่เราหลายคนก็ผลาญเหมือนกันนะ; ท่านทั้งหลาย จงให้ จงทำ แก่ทั้งหลายบ้าง " ดังนี้แล้ว ไม่ได้ลากลาการแล้ว ประชุมคิดกันในที่สุดว่า " พวกเรา พึงยังไทยให้เกิดขึ้นแก่พระสมณโคดม ในระหว่างมนุษย์ทั้งหลาย พึงละลากการะให้บิ่นหาย โดยอายอะไรกหนอแล ? " กล่าวนั้น ในกรุฑสภาวดี มี * พระมหาชุ่ม ป. ๑๖ วัดราชประดิฐ์ฯ แปล