พระธรรมปฏิรูปกาญจนา ภาค 6 - หน้า 78 : หน้า 80/297

ประโยค - พระธรรมปฏิรูปกาญจนา ภาค 6 - หน้า 78 เท้าทั้ง 2 ข้างแตกแล้ว มนุษย์ทั้งหลายก็พูดว่า "แน่นอนกาลกันนี้ เจ้าค่ะพระสัมมาสัมพุทธเจ้า" ถ่มผะลงบนศีรษะ มีมือถือก้อนดิน และท่อนไม้ ดูดลากออกจากพระเศียร [นางภิญญามณีวิกากูแผ่นดินสุข] ครั้นในเวลานางล่วงคล้อยพระเนตรของพระตกไป แผ่นดินใหญ่แตกแยกให้ช่องแล้ว เปล่งไฟดังขึ้นจากอวี่ป่านิจิน-นางภิญญามณีวิกา เป็นเหมือนหนุ่มผ้ากับพลที่กระดูให้ ลากสักกระยาของพวกอัญญาเดี๋ยวก็เสื่อมแล้ว (แต่กลับ) เจริญแก่พระทศพลโดยประมาณยิ่ง ในวันรุ่งขึ้น พวกภิญญามณีกันในธรรมสภาว่า "ผู้มีอายุทั้งหลาย นางภิญญามณิวิกาดุ่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ผู้อารักขามันอ่อนเล็ก ผู้คุณอ่อนยิ่งอย่างนี้ ด้วยคำไม่จริง จึงถึงความพินาศใหญ่แล้ว" พระศาสดาเสด็จมา ตรัสถามว่า "ภิญญาทั้งหลาย บัดนี้ พวกเธอนั่งประชุมกันด้วยถ้อยคำอะไรหนอ ?" เมื่อภิญญาทั้งหลายกราบทูลว่า " ด้วยถ้อยคำชื่อว่า," แล้วตรัสว่า "ภิญญาทั้งหลาย บัดนี้เท่านั้นมิได้ ถึงในภายก่อน นางภิญญามณีวิกา นึกว่าเชื่อล่อคำไม่จริง ถึงความพินาศแล้วเหมือนกัน" ดังนี้แล้ว จึงตรัสสมาทปุญฺชก-ใน ทวาทสนิทนี้ให้พิสดารว่า:- "ผู้เป็นใหญ่มิใช่โทษน้อยใหญ่ ของผู้ฉันโดย ๑ ขุน ชาฯ ทวาทสก. ๒/๓๙๙ ตุลกาถา ๖/๑๓๐