การทำความเข้าใจในความโศกและภัยจากความรัก : หน้า 223/297

ประโยค - พระธรรมปทุฐิฉบับแปล ภาค ๖ หน้า ๒๒๑ งานแล้วออกอาหาร เที่ยวร้องไห้อยู่เช้าถึงค่ำ ไม่ทำความโศก ด้วย อำนาจมานุสติสมาธิ วินา ประทานอาหาร และอภิฐาน ( ตั้งใจว่า ) การงาน เพราะฉะนั้น ท่านอย่าอำ่า ว่า " ลูกรักของเราจะทำจากาล แล้ว, แต่จริงความโศกดี ภัยดี เมื่อจะเกิด ย่อมอาศัยของ ที่รักนั่นเองเกิด " ดังนี้แล้ว จิงรัศพระคาถานี้ว่า:- " ความโศก ย่อมเกิดแต่องที่รัก, ภัย ย่อม เกิดแต่องที่รัก; ความโศก ย่อมไม่มีแก่คู่ ปลดเปลื้องได้จากของรัก, ภัยจักมิให้ไหน. " [แก้วรร] บรรดาบทเหล่านั้น บทว่า ปิยะโต ความว่า ก็ความ โศกดี ภัยดี อันมีวุฒิเป็นมูล เมื่อจะเกิดขึ้น ย่อมอาศัยสัตว์หรือ ส่งขา อันเป็นที่รักนั่นนั่นเสด็จ, แต่ความโศกและภัยแม้งทั้ง ๒ นั้น ย่อมไม่มี แก่ผู้ปลดเปลื้องจากสัตว์หรือส่งขาอันเป็นที่รักนั่นได้แล้ว. ในกาลจบเทศนา กฎมที ดั้งอยู่แล้ว ในโสดาปัตติผล เทศนา ได้มีประโยชน์แก่ผู้ประชุมกันแล้ว ดังนี้แห่. เรื่องกฎุมพีคนใดคนหนึ่ง จบ.