พระธัมม์ปทุฏฐกถา ภาค ๖ - หน้า 117 : หน้า 119/297

ประโยค - พระธัมม์ปทุฏฐกถา ภาค ๖ - หน้า 117 เหมือนอย่างนั้น โปรยเกลียวชี่งลีลี่ระหว่างพวกเดียวกันนี้มีเหือ ไหล พวกเดียวกันเหล่านั้นได้เป็นเช่นจอมปลวกแดง ทั่วสักกะ ทรงสังบัตฉัมนัสสาาหากหวัครว่า " ท่านองให้หยาดน้ำดีใหญ่ ๆ ตก." เทวตุดนั้นได้ทำเหมือนอย่างนั้นแล้ว. ที่นั้น กายของพวก เดียวกันเหล่านั้น ได้เป็นเช่นกับแม่โคดำแล้ว. พวกเขาแตกหมู่กัน หนีไปในที่เฉพาะหน้า ๆ นั่นเอง. เมื่อพวกเขาหันไปอยู่อย่างนั้น หวานคอหนึงเป็นปิณปะฏิญาณของปฐพีสง ส คิดว่า "บัดนี้เป็นเวลาทำ ปฏิญาณของพระผู้เป็นเจ้าของเรา, เราก็ดูปฏิญาณนั้นแล้ว." แล้ว ปล่อยโคด้อหม้อออกดู และเชือก ซึ่งตนมามแต่ชาตรู เดินมาอยู่ เห็น ปูรณะหนีไปอยู่เช่นนั้น จึงกล่าวว่า " ท่านขอรับ ผมมาด้วยหวังว่า ' ถัดปฏิญาณของพระผู้เป็นเจ้า' แล้วท่านจะไปที่ไหน ? " ปูรณะ: ท่านจะต้องกาอะไรด้วยปฏิญาณ, ท่านจงให้ม้อและ เชือกนี้แก่เรา. เขาอาเอามือละเชือกที่อยู่ปฏิญาณนั้นให้แล้ว ไปยังแม่หัน เอเชือกผูกหม้อขี้ที่คลองตนแล้ว กระโดดลงไปในอวังน้ำ ยังฟอง น้ำให้ยังจนออยู่ ทำกะเกิดในอวังแล้ว. พระศาสตราจินิมจัดกรมแก้ในอากาศ. ที่สุดด้านหนึ่งของ วงกรมนั้น ได้มีที่ขอบปากจราวก้าวด้านปัจจิมทิศ, ด้านหนึ่งได้มีที่ ขอบปากจราวก้าวด้านปิจิมทิศ. พระศาสดา เมืออกจากประมาณ ๑๖ โยชน์ประทับกันแล้ว, ในเวลาออกจากพระคันธกุจิ ด้วยรงค์ดำร่ว " บัดนี้เป็นเวลาทำปฏิญาณ " แล้วได้ประทับที่