พระธัมมปิฏกฉบับแปล ภาค ๖ - หน้าที่ ๒๕๖ : หน้า 258/297

ประโยค- พระธัมมปิฏกฉบับแปล ภาค ๖- หน้าที่ ๒๕๖ มือทั้ง ๒ ขันด้วยเดนดวาม "จะฟาดภิฤทุบันให้ตา" แดพล้นคิดใด้อย่างนี้ว่า "ภิฤทุนี้เป็นผู้มีศีล ถ้าเราจักมาฝึกญาณเสี ยก็ตือเป็นผู้ไปประกอบแม้าพวกที่เหลือ ได้พนภิฤทุด้ตนไมของตน จักือเรามีประมาณบ้างว่า "เทพบร์ในนั้นมก็ญาณเสี ย" อย่างนี้เหมือนกัน แล้วจักมาฝึกญาณหลายเสี ย ก็ภิฤทุนี้มีเจ้าของ เราจักต้องบอกกล่าวแก่เจ้าของที่เดียว..ลดมือที่กิ้นแล้ว ร้องได่ไปสู่สำนักของพระศาดา ถวายบังคมแล้วขึ้น ณ ส่วนข้างหนึ่ง. ลำดับนั้น พระศาดา ตรัสกล่าวเงื่่องว่า "ทำไมหรือ ? เทพบ เขาทูลว่า "พระเจ้าข้า สาวของพระองค์ก็แหละ ทำกรรมชื่อ นี้ , แม่ข้า พระองค์ก็ใครจะมาฝึก เฉย คิดของนี้ได้ จิงไม่ม่า แล้วรำมา ที่นี่เทียว" ดังนี้แล้ว กรุบลูกเรื่องนั้นทั้งหมดโดยพิสทธ. พระศาดา ทรงลัดเรื่องนั้นแล้ว ศาว่า "ถูกแล้ว ๆ เทพบ เธอข่มความโกรธที่เกิดขึ้นอย่างนั้นไว้ อย่าห้ามรถกำลังหมุนไว้ได้ ชื่อทำความคิดแล้ว" ดังนี้แล้ว จิงก็ระคาดาว่า:- "ผู้ใดแล พึงสะกดความโกรธที่พังกูึ้น เหมือนคนห้ามรถที่กำลังเล่นไปได้ เราเรียกผู้นั้นว่า ' สารธิ', ส่วนคนอันนี้เป็นเพียงผู้ถือเชือก." [แก่อรรถ] บรรดาเท่านั้น บางว่า อุปฐิต ได้แน่ ที่เกิดขึ้นแล้ว สองบ้วว่า รัง ภุขำ ความว่า เหมือนอย่างนายสารธูฉลาด ห้ามรถที่แล่นอยู่โดยกำลังเร็ว หยุดไว้ได้ตามต้องการ ชื่อ