ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโปคฺ - พระธรรมปาฏิหาริย์ ภาค ๖ - หน้าที่ ๒๕๒
แม่มีประมาณเล็กน้อย ย่อมไม่ควรทำเลย" ดังนี้แล้ว จึงตรัส
พระคาถานี้ว่า :-
"บุคคลพึงละความโกรธ สะสมความดีตัว,
ล่วงลิยชนทั้งสิ้นได้, ทุกทั้งหลายย่อมไม่
ตกต้องบุคคลนั้น ผู้ไม่ขอในนามรูป ไม่มี
กิเลสเครื่องกังวล."
[ แก่ราถ ]
บรรดาบทเหล่านั้น กล่าวว่า โกี๋ ความว่า พึงละความโกรธ
ทุก ๆ อาการดี มนะ ๕ อย่างดีดี.
บทว่า สังโยชน์ ความว่า พึงล่วงสังโยชน์หมดทั้ง ๑๐ อย่าง
มีมานะสังโยชน์เป็นต้น.
บทว่า อาสุขาม่า ความว่า ไม่ข้องอยู่. อภัยญ่า คือผูใด
ยึดถืออารมณ์รูปโดยย่ำ " รูปของเรา, เวทนาของเรา เป็นต้น และ
เมื่อนามรูปนั้นแตกไป ย่อมเศร้าโศก เดือดร้อน; ผู้ชื่อว่าน้องอยู่
ในนามรูป, ส่วนผู้เมื่อก็อย่างนั้น เชื่อว่าย่อมไม่ชี้อง; ขึ้นชื่อว่าจา
ทุกข์ทั้งหลาย ย่อมไม่ต้องบุคคลนั้น ผู้ไม่ขออยู่เฉยนั้น ผู้ชื่อ
ว่าไม่มีภิกษเครื่องกังวล เพราะไม่มีอะไรเป็นต้น.
ในภาคเทศนา ชนเป็นอัมพาก บรรลุอิริยผลหลาย มี
โสตาติผลเป็นต้นนั้นเอง.
แม้พระนางโรหินี ก็ดำรงอยู่แล้วในโลภัปติผล. สรีระของ
พระนางได้มีวรรณะดุจทองคำ ในขณะนั้นเอง. พระนางจุตจาก