พระธรรมเทศนาของพระศกดา : หน้า 65/297

प्रโยคคร - พระธรรมปิฎกฐากูล(๖) หน้า 63 ๗. เรื่องจิตของนายช่างฤๅ * [ ๑๔๕ ] [ข้อความเบื้องต้น] พระศกดา เมื่อประทับอยู่ในดีดีชีวีอ้อมกอดพระทรงปราณี ภิทของนายช่างทุกคนหนึ่ง ตรงพระธรรมนทีวว่า "อนุญาตโต อยู่ โโลโก" เป็นต้น [ คนเจริญสมสติไม่กลัวตาย ] ความพิสาดว่า วันหนึ่ง พวกชาวเมืองอาทิตย์ เมื่อพระศกดา ถึงเมืองอาทิตย์แล้ว ได้สนิทเมตตาตอบแล้ว พระศกดาเมื่อ จะทรงทอมนโมนในเวลาเสร็จภกิจ จึงตรัสว่า "ท่านทั้งหลาย จงเจริญสมสติอย่างนี้ว่า ชีวิตของเราไม่ยืนยืน, ความตายของ เราแน่นอน, เราพึงตายแน่, ชีวิตของเรามีความตายเป็นที่สุด, ชีวิตของเราไม่เที่ยง, ความตายเที่ยง; ก็มีแต่อนันต์ทั้งหลายใไม่ เจริญแล้ว, ในมากที่สุด ชนทั้งหลายนัน ยอมถึงความสะดุ้ง ร้อง อย่างกล้าดกลัวอยู่ทำกะ เหมือนบุรุษเห็นอสรพิษแล้วกลัวจะนะนั้น; ส่วนเราะองค์ชนทั้งหลายใดเจริญแล้ว ชนทั้งหลายนัน ย่อมไม่สะดุ้ง ในมากที่สุด ดูบุรุษเห็นอสรพิษแต่ไกลเทียว แล้วก็เอาท่อนไม้เขี่ย ทั้งไปยังอยู่นัน; เพราะฉะนั้นในมากระนั่นอสรพิษอันท่านทั้งหลายพึงเจริญ." [พระศกดาเสด็จประทานโอวาทจิตช่างฤๅ ] พวกชนที่เหลือฟังพระธรรมเทศนานั้นแล้ว ได้เป็นผู้ควบขวาย * พระมหาชุ่ม ป.ธ. ๖ วัดราชประดิษฐ์ฯ แปล