พระธรรมปุณฑ์: ความหมายและการเทศนา : หน้า 72/297

ประโยค - พระธรรมปุณฑ์ถูกถามเปล่า ภาค 6 - หน้า 70 สัตว์เป็นอันมาก ย่อมมีปกติไปสู่อาย, น้อยคนคือบางคนเท่านั้น ไปใน สวรรค์ คือย่อมถึงสุดติจิ หรืออินพาน ฉันนั้น. ในเวลาจงเทศนา นางกุมาริกานั้น คำรงอยู่ในโสดาปฏิผล, เทวนาได้รับประโยชน์แม้แก่มหาชน. [ อีกาช่างฤกตายไปเกิดในสุดภิพ] แม่นางกุมาริกานั้น ได้คลอระเช้าค่ายหลอดไปสู่สำนักของบิชา แล้ว แม้นั้นก็ยังหลับแล้ว เมื่อนางไม่กำหนดแล้ว น้องกระเช้ ด้ายหลอดเข้าไปอยู่ กระเช้าดายหลอดกระทบที่สุดก็มีพิมพ์ ทำเสียงตกไป. บิดานั้น ตื่นขึ้นแล้ว จุดที่สุดพิมพ์ไป ด้วยมนต์ที่ตนจับเอาแล้วนั่น เอง ที่สุดพิมพ์ไปประหารนางกุมาริกานั้นที่ก. นางทำกะ ณ ที่นั่น นั่นเอง บังเกิดแล้วในสุดภิพ กำลังนั้น บิดาของนางเมื่อดูนาง ได้เห็นนามิสธิระทั้งสิ้นเป็นด้วยโลหิตคลั่งตกลงแล้ว ลำดับนั้น ความโศกใหญ่บังเกิดขึ้นแก่นางนั้น เล่นเรื่องให้อยู่ว่า "ผู้อื่น จึงสามารถเพื่อจะความโศกของเราให้คุณได้" จึงไปสำนักของ พระศาสดา คราบานเนื้อความนั้นแล้ว คราบานว่า "พระเจ้าขอ ของพระองค์ยังความโศกของข้าพระองค์ให้ฉัน" พระศาสดา ทรง ปลอดเขาแล้ว ตรัสว่า "ท่านอย่าโศกแล้ว, เพราะน้ำตาของท่าน อันไหลออกแล้ว ในกลายเป็นตายแห่งกิจของท่านด้วยอารักออย่าง นี้นั้นแล ในสงสารที่สุดที่ใคร ๆ ไม่รู้แล้ว เป็นของยิ่งกว่าน้ำแห่ง มหาสมุทร ทั้ง ๕ ดังนี้แล้ว จึงตรัสสอนตัดศุตร. เขามีความโศก