พระธัมม์ปฏิทัศฉบับแปล ภาค ๖ - หน้าที่ 223 : หน้า 225/297

ประโยค - พระธัมม์ปฏิทัศฉบับแปล ภาค ๖ - หน้าที่ 223 วิสาขบ. พระเจ้าข้า พระองค์นั้นแหละ ตรัสแก่หน่อมฉัน ว่่า ในกรุงสาวัตดี มีน ๗ โกฎิฯ' พระศาสดา ก็ถ้าชานมีประมาณเท่านี้ ก็พึงเป็นเช่นกับหลาน สาวของเธอไว้, เธอถึงปรารถนาเทพหรือ? นางวิสาขา. อย่างนั้นนั้น พระเจ้าน้า. พระศาสดา. ก็ชานในกรุงสาวัตดีทำกาละทุกๆ วัน มีประมาณเท่าไร? นางวิสาขา. มาก พระเจ้าข้า. พระศาสดา. เมื่อเป็นเช่นนี้ เวลาที่เธอเศร้าโศกก็จะไม่พิ้ง มี มิใช่หรือ ? เธอพึงเที่ยวร้องไห้อยู่ทั้งกลางคืนและกลางวันที่เดียว. นางวิสาขา. ยกวี้ถิด. พระเจ้าข้า, หมองฉันทราบแล้ว ลำดับนั้น พระศาสดา ตรัสนางว่า "ถ้าระนั่น เธอย่อย เศร้าโศก, ความโศกดีี ความกลัวดีดี ย่อมเกิดแต่ความรัก" ดังนี้ แล้ว จึงตรัสพระคาถานี้ว่า:- " ความโศก ย่อมเกิดแต่ความรัก, ด้วย ย่อม เกิดแต่ความรัก; ความโศก ย่อมไม่มี แล้วผู้ พันวิภังจากความรัก, ก็อจักมิแต่ไหน." [[แก้ อรรถ]] บรรดานางเหล่านั้น กล่าววา เปนโต ความว่า because ความรักที่ไว้ในบุญและชิดเป็นต้นนั้นเอง.