บทสนทนาระหว่างนครชั้นและพระศาดาในพระพุทธศาสนา : หน้า 153/297

ประโยค - พระจันทร์ทิวถูกแปล ภาค ๖ - หน้าที่ 151 ดีใจว่า "เราไม่เคยฟังชื่อบทนี้นานนี้ ตลอดฤทธ์ันครึ่งหนึ่ง" ผู้เจริญ พระพุทธเจ้า บังเกิดขึ้นในโลกแล้วหนอ " จึงเอาหางฟาดน้ำ คันใหญ่เกิดแล้ว ฝั่งทั้งสองพังลงแล้ว พวกมนุษย์ ในที่ประมาณอุตกะหนึ่ง แต่ฝั่งข้างหนึ่งและฝั่งข้างนั้น จงลงไปในน้ำนั้น นครชั้นยอมมหาชนมีประมาณเท่านิวานไว้บนพงพาน แล้วตั้งไวับบนบก นครชั้นนั้นเข้าไปหอุตตรมณฑล แล้วถามว่า " แนะนายพระศาดาประทับอยู่ไหน ? " อุตตระ.. ประทับนี้ที่โคนไม้ต้นหนึ่ง มหาราช นครชั้นนั้นกล่าวว่า " มาเดินนาย พวกเราจะพากันไป " แล้วได้ไปกับอุตตรมณฑล ฝ่ายมหาชนก็ได้ไปกับเขาเหมือนกัน นครชั้นไปถึง เข้าไปสู่ระหว่างพระรัตมีพระธรรมนะ ๖ ถวายบังคมพระศาดแล้วได้ยืนร้องให้อยู่ ลำดับนั้น พระศาด ครัสละ นครชั้นว่า " นี่อะไรนะ ? มหาพิตร . " นครชั้น พระเจ้าข้า ข้าพระองค์เป็นสาวกของพระพุทธเจ้า ผู้ชื่นกับ้วยพระองค์ ได้ทำสมณธรรมสัม ๒ หมื่นปี، แม้นธรรมนัน ก็ไม่อาจเพื่อจะช่วยข้าพระองค์ได้, ข้าพระองค์ก็อยากเหตุที่สุดจะให้ไป ตะใคร่น้ำน้ำขาดไปบิสมประมาณเล็กน้อย ถือปฏิสันนิอเหตุลูกสัตว์เกิดใน ที่ที่ต้องเลื่อมไปด้วยอก , ย่อมไม่ได้ความเป็นมนุษย์เลย ไม่ได้ ฟังพระธรรม ไม่ได้เห็นพระพุทธเจ้า ผู้นับถ้วยพระองค์ ตลอดฤทธ์ันครึ่งงั้น พระศาดา ทรงสถบถ้อยคำของนานครชั้นแล้ว ตรัสว่า