พระธรรมปทุฏฐกถา ภาค ๖ : หน้า 124/297

ประโยค - พระธรรมปทุฏฐกถา ภาค ๖ หน้า ที่ 122 พระศาสดา. ท่านจ้าทำอะไร? อย่างอื่น. มาโมคลานะ. ขพระองจักทำบทสนทนาฯให้เป็นคำมั่น ยก แผ่นดินใหญ่ขึ้นวางไว้บนบนบานของภูเขิสนันนั้้น เอามือข้างหนึ่งถือไว้ คล้ายภูมึมีร่มในมือ จงกรมไปในอากาศ. พระศาสดาตรัสว่า "เราทราบอนุภาพของเธอ" ดังนี้แล้วก็ ไม่ทรงอนุญาตการทำปฏิหารย์ แมของพระเดชะนั้้น พระเดชะนั้้น คิดว่า " จะรอยพระศาสดาจะทรงทราบความสามารถทำปฏิหารย์ยิ่งกว่า เรา" จึงได้อยู่ ณ ที่ส่วนหนึ่ง. ลำดับนั้น พระศาสดาสะกะพระเดชะนั้้นว่า "โมคคลานะ พวงดอกไม้นี้มาเชิญไว้เพื่อประโยชน์แก่เธอ, ด้วยว่า เราเป็นผู้ มีบุญที่ผู้สมใจ, ผู้ที่เห็นว่ามาเป็นอารถธะของเราไปได้ไม่มี; การที่ผู้สมใจอารถธะของเราไปได้ไม่มีมีในบัดนี้เป็นของอัศจรรย์, แมในกาลที่ราเกิดในนิดสัตว์เดียรัจฉานนี้เป็นอุปกกนั่น คู่ฉะนั้น ที่สามารถอารถธะของเราไปมีได้แล้วเหมือนกัน" อันพระเดชะทูล ถามว่า ในกาลไรเล่า? พระเจ้าข้า" จึงทรงนำอีติบานนาม ครัส กันอุตสาของคนให้ทอดราวว่า:-" " ธรุหนมิอยู่ในกาลใด ๆ ทางไปในที่มูลลึก มีอยู่ในกาลใดในกาลนั้นแหละ พวกเจ้าของ ยอมเทียมโฉมชื่อกัน, โด่งกันนะนั้นแหละ ย่อมนำธรุ่นั้นไป "