พระปรัชญา ภาค ๖ : หน้า 114/297

ประโยค - พระปรัชญา ภาค ๖ หน้าที่ 112 พระราชา. มี พระเจ้าข้า. พระศาสดา, มหาบพิตถ์ ถว่าว่าหาญพิงเถือนผลไม้ เป็น ต้นว่านผมม่วง ในพระอุทยานของพระองค์. พระองค์ก็ทรงทำ อย่างไร แก้เขา ? พระราชา. พึงลงอธิษฐาน พระเจ้าข้า. พระศาสดา. ก็พระองค์ค่อยๆได้พ่อสวยหรือ ? พระราชา อย่างนั้น พระเจ้าข้า, อาธาไม่มีแก่ผมฉัน, หมอฉันอ่อน ได้พ่อเสวยของ ๆ ตน. พระศาสดา. มหาบพิตถ์ อาธาแม่ของตามภาพย่อมแผล ไปในเสนโภฎิจฉารวาทีเหมือนอธิษฐานของพระองค์ที่แผ่ไปในแว่น แคว้นประมาณ ๑๐๐ โยชน, อาธาไม่มีแก่พระองค์ผู้สวยผลไม้ ทั้งหลาย เป็นต้นอผลผลมงในอุทยานของพระองค์, เมื่ออยู่แก่ ชนเหล่าอื่น, ขี้นชื่อว่าการก้าวล่วงบาปญุต คือสีขาขบ ยอมไม่ มีเกณฑ์, แต่อย่อมมีแก่สาวกเหล่าอื่น, อาธาแม่ภาพจึงทำปฏิหารย์. พวกเดียวก็ยิ่งอ้อมคำนั้นแล้ว ปรึกษาต่างว่า " วันนี้พวกเรา ฉนทยายแล้ว, ได้ยินว่าพระสมโภคมงครามบัญชาสิอามเพื่อกล่าว สาวกเท่านั้น, ไม่ทรงบัลลังก์ไว้เพื่อฉัน, ได้ยว่า ท่านปรารถนา จะทำปฏิหารย์เองก็โดยสาร; พวกเราทำอย่างไร้กันล่ะ ?" พระ ราชาหลามพระศาสดาว่า " เมื่อไร พระองค์จงทำปฏิหารย์ ? พระเจ้าข้า." พระศาสดา. มหาบพิตถ์ โดยลงไปอีก ๔ เดือน ต่อจากนี้ไป