พระจัมปิทภูมิฉบับแปล ภาค ๖ หน้า ๒๐๐ : หน้า 202/297

ประโยค - พระจัมปิทภูมิฉบับแปล ภาค ๖ หน้า ๒๐๐ คำานี้ว่า :- "ในกาลใด บุคคล เป็นผู้กินจู มีกังวล และ มักนอนหลับ กระสับกระส่าย เป็นดูดุรสใหญ่ ที่เขาเลี้ยงด้วยอาหา ร ในกาลนั้น เขาเป็นคน มึนฤม ย่อมเข้าห้องบ่อย ๆ." แล้วตรัสว่า " มาหาพิตตร การบริโภคโภชนะแด่พอประมาณ จึงควร เพราะผู้บริโภคพอประมาณ ย่อมมีความสุข" เมือจะทรงโอวาทให้ ยิ่ง จิงตรัสพระคาถานี้ :- " คนมีสติถูกเมื่อ รู้ประมาณในโภชนาที่ได้แล้ว นั้น มีความนาบาง, (อาหารที่บริโภคแล้ว) เลี่ยงอยู่ ค่อย ๆ ย่อยไป " พระราชา ไม่อาจจะทรงเรียนพระคาถาได้ แต่ตรัสทะเจ้าหลาน ชื่อสุภะนะ ซึ่ งยืนอยู่ในที่กล่าวว่า " พ่อ เธอจงเรียนคาถานี้." สุภะนะนั้น ทรงเรียนคาถานั้นแล้ว ทดลองพระสวดว่า "ข้า พระองค์จะกระทำอย่างไร พระเจ้าขา? ครั้งนั้น พระสวดตรัส คะเธอว่า " เมื่อพระราชาอยู่ ท่าน พึงกล่าวคาถานี้ในกาลเอาไว้ ก่อนที่สุภะนะ พระราชาทรงกำหนดเนื้อความได้แล้ว จักทรงทิ้ง ก่อนบ่าวนั้น, ในการหงกเพื่อพระราชา เธอจงให้ลดข้าวสาร มีประมาณเท่านั้น ด้วยอั่ง ממנוอีกข้าว ในก้อนข้าวนั้น." สู่กันนะ นั้น ทูลว่า " คิดะ พระเจ้าขา, เมื่อพระราชาอยู่เวลาสักทาม