ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - พระธรรมปิฎกฉบับแปล ภาค ๖ - หน้า ๒๕๕
๒. เรื่องภิกษุรูปเป็นหนึ่ง * [๑๓๕]
[ข้อความเบื้องต้น]
พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ที่กุษาณพาวดี ทรงปรารถณิญ
รูปใดรูปหนึ่ง ตรัสพระธรรมเทศนานั้นว่า "โย เท อุปปติ โกษ"
เป็นต้น.
[ภิกษุต้นไม่ทั่วถวาย]
ความผิดหวังว่า เมื่อพระศาสดารองอัญญาเสนาสนะแก้วิญญ-
สงมแล้ว, (และ) เมื่อเสนาสนะทั่งหลาย อันคฤหัสถ์ทั้งหลายมีเศรษฐี
ชาวรฐราจคุเป็นต้น กำลังให้สร้าง, ภิกษุชาวเมืองอภิวุฒิรูปหนึ่ง
สร้างเสนาสนะของตนอยู่ เห็นต้น ไม่ทั่วใจนะหนึ่งแล้ว เริ่มจะ
ตัก. ก็เทพานฤกษ์อ่อนขององค์หนึ่งเกิดขึ้นในวันนั้น อุปุปกรณ์ด้วยสะอวด-
ขึ้นอ้อมว่า "พระคุณเจ้า ขอท่านอย่าคิดวามนของพระองค์เจ้าเลย,
ข้าพเจ้าไม่มีที่อยู่ ไม่อาจอุปมิตรเที่ยวเรือนๆ ไปได้."
ภิกษุผู้นั้น คิดว่า "เราจักไม่ได้นานไม่เช่นนี้ในที่อื่น" จึงไม่
เอื้อเพื่อคำพูดของเทพพนานนั้น.
เทพวก คิดว่า "ภิกษูนี้ เห็นทรากนี้แล้ว จัดว่าเป็นเทพ" จึง
วางบุตรไว้ในกิ่งไม้ ฝายภิกษุนั้น ไม่อาจจะยื่นขวนที่มนุษย์ขึ้น
แล้วได้ จึงตัดแขนทากบาดแล้ว. เทพา เกิดความโกรธมีลำ ยก
* พระมหาอุปัชฌาย์ ป. ธ. ๗ (พระสมคลญน์) วัดบวรมงคล แปล.
๑. น่าสะพรึงกลัวเพราะเป็นเรื่องของเทพาได้ก่อและเข้าเฝ้าเอง. ๒. ก่อน
อนุญาตเสนาสนะ ผู้บวชแล้วต้องอยู่โคนไม่หรือถ้าเขา.