พระธรรมปาทุฏฐกาถแปล ภาค ๖ - หน้าที่ 292 : หน้า 294/297

ประโยค - พระธรรมปาทุฏฐกาถแปล ภาค ๖ - หน้าที่ 292 สรรเสริญนี้ เป็นเหมือนมีในวันนี้ คือเกิดขึ้นเมื่อกต หามได้ อธิบายว่า จริงอยู่ คนทั้งหลายยอมินทาคนว่านั่งว่า "ทำไม? คนนี้ จึงนั่งนิ่ง เหมือนคนหนวก เหนื่อยไม่รู้อะไร ๆ เสียเลย" ดังนี้บ้าง ย่อมินทาคนพูดมากว่า "ทำไม? คนนี้ จึงประพฤติดีงามเหมือนกัน" คำพูดของผู้เผ็ดไม่มีสิ้นสุดเลย ดังนี้บ้าง, ย่อมินทาทุพพูดพอประมาณว่า "ทำไม? คนนี้ จึงสำคัญ คำพูดของตนเหมือนทองคำและเงิน พูดคำสองคำ แล้วนั่งเสียดังนี้" บ้าง คนชื่อว่าไม่ถูกนรนทา ย่อมไม่ด้ามแนวคิด, ทั้งจักไม่มีในอนาคต. ลองว่ากว่า ญาณ วินญาณ ความว่า การนิทานหรือสรรเสริญของพวกชนพล ไม่เป็นประมาณ, แต่บันด็ทั้งหลาย ใครคราญ แล้ว คือ ทราบเหตุแห่งนิทานหรือเหตุแห่งสรรเสริญแล้วทุก ๆ วัน ย่อมสรรเสริญบุคคลใด ผู้ซึ่งว่า คำพูดไม่ขาดสาย เพราะความเป็นผู้ประกอบ ด้วยสิกขาอัญไม่ขาดสาย หรือด้วยความเป็นไปแห่งชีวิตไม่ขาดสาย ผู้ซึ่งมีกิญญา เพราะความเป็นผู้ประกอบด้วยปัญญาอันรุ่งเรืองในธรรม ชื่อว่าผู้ตั้งมั่นด้วยปัญญาและศีล เพราะความเป็นผู้ประกอบด้วยปัญญาด้วยปิญญาอันเป็นโลภะและโลภะตะ และด้วยปารสุทธิสิทธิ ๕, ใครเล่า ย่อมควรเพื่อนไนิทานบุคคลนั้น ผู้เป็นดูกังแห่งทองชมพูท่า อันวันจากโทษแห่งทองคำ อันควรเพื่อจะบูชาและขัด.