พระธัมปฤทธิ์ถูกถามเปล่า ภาค 6 - หน้า 89 : หน้า 91/297

ประโยค - พระธัมปฤทธิ์ถูกถามเปล่า ภาค 6 - หน้าที่ 89 เขาทูลว่า "จริง" จงตรัสว่า "เมื่อเราพร้อมกับบุตรภรรยาของ เรา มิได้ถือเอาของมืออยู่ของท่าน ให้ของมือของตน เมื่ยดเมียน อะไรกัน ? ส่งใดที่เราให้แก่ท่านแล้ว ส่งนั้นจะเป็นอันให้เฉยเคียว; แต่ท่านจงออกไปจากแว่นแคว้นของเรา ดังนี้แล้ว จึงทรงนเรเทค กาฯอามาตนั้นออกจากแว่นแคว้น แล้วรับสั่งให้เรอชุนอาหามาติ มา ตรัสถามว่า "ได้ยินว่า ท่านคิดอย่างนี้ จริงหรือ ?" เมื่อเขา ทูลว่า "จริง" จงตรัสว่า "ดีละ องู เราเลื่อมใส (ขอบใจ), ท่านจริงรับราชสมบัติของเราแล้ว ให้ท่านสืบ ๓ วัน โดยท่านองค์เราจา ให้แล้วนั้นแน่ ทรงมอบราชบัณฑิตแก้เขาสัน ๗ วันแล้ว จึงทราบ ตุลพระศาสดาว่า "เข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ขอพระองค์จงทอดพระ เนตรการทำองค์คนพาล, เขาได้ให้ความหลานในทาน ที่หน่อม้นฉัน ถอยแล้วอย่านี่." [ คนตรหนีไปเทวโลกไม่ได้ ] พระศาสดาตรัสว่า "อย่างนั้น มหาปิตรี, ฉันชื่อว่าพวกคน พาล ไม่ยินดีทานของผู้อื่น เป็นผู้มุ่งดีกันที่ไป ณ เมืองหน้า ส่วน พวกนักปราชญ์อัญมณีมห้องจากหลีอัน จึงเป็นผู้มีสวรรค์ เป็นที่ไป ณ เมืองหน้าโดยแท้" ดังนี้แล้ว จิงตรัสพระคาถานี้ว่า :- " พวกคนตรหนีจะไปสู่เทวโลกไม่ได้เลย, พวก หนพาลผยา ย่อมไม่สรรเสริญทาน, ส่วน นักปราชญ์อนุโมทนาทานอยู่ เพราะเหตุนี้นั้น นั่นเอง นักปราชญ์นั้น จึงเป็นผู้มีสุขในโลกหน้า."