พระถัมภ์ทัศนะถูกฉบับแปล ภาค ๓ - หน้าที่ 234 : หน้า 236/297

ประโยค - พระถัมภ์ทัศนะถูกฉบับแปล ภาค ๓ - หน้าที่ 234 ของเราแม่นั้น ไม่ถึงที่สุดเสียแล้ว." พระฤานมันนั้น ทำการอาหาหาร นอนบนเตียงน้อยแล้ว. [ พระศาสดาเดินไปตรัสถามว่าท่านอะไร ] ลำดับนั้น พระศาสดา ได้เสด็จไปสู่ประตูเรือนของพระถัมภ์นั้น. พระถัมภ์นั้น ทราบการเสด็จมาของพระศาสดา จึงสั่ง (ชมผู้เป็น บรรดา)ว่า " พวกเธอจงนำหลายของเรามาแล้ว ให้นั่งที่นี่." ชนผู เป็นบริวารได้ทำอย่างนั้นแล้ว. พระศาสดาวประทับนั่งแล้ว ตรัสถามว่า " พระถัมภ์นี้ ไปไหน ? " เมื่อบอกว่าฉันพูดว่า " นอนในห้อง, ก็รับสหายด้วยพุทธดำรัสว่า " พวกเธอ จงเรียกพระถัมภ์นั้นมา," แล้ว ตรัสถามพระถัมภ์ผู้มานั่งแล้ว ณ ส่วนข้างหนึ่งว่า "เป็นอะไร ? พระถัมภ์." พระถัมภ์. พระโดมผู้อภิญ ท่านมาสู่กล ของจ้างตั้งแต่ วันที่เมื่อวาน, แม้บ้างก็ได้พูดไว้ว่า : " เมื่อข้าลำผลิดแล้ว จักแบ่งส่วนถ้วยท่านบ้าง, ความปรารภในใจของจ้างนั้นไม่สำเร็จ เสียแล้ว; เพราะเหตุนี้ ความโศก จึงเกิดแล้ว. แก่ข้าพเจ้า, แม้ก็ ข้างจ้ะก็ไม่รู้." [ ตรัสสกุลแห่งความโศกและอุบายระงับความโศก ] ลำดับนั้น พระศาสดา ตรัสถามพระถัมภ์นั้นว่า " พราหมณ์ กี่ท่านรู้ไหมว่า ' ความโศก เกิดแล้วแก่ท่าน เพราะอาศออะไร ? ' เมื่อพระถัมภ์กราบถามว่า " พระโศกผู้อภิญ ข้าพระองค์ไม่ทราบ,