พระธัมม์าทิฏฐิฉบับแปล ภาค ๖ - หน้า 217 : หน้า 219/297

ประโยค - พระธัมม์าทิฏฐิฉบับแปล ภาค ๖ - หน้า 217 มืออิสลักษณ์เป็นต้น จำเป็นแต่กาล (แห่งตน) บงแล้ว ชื่อว่า ประโยชน์, ละเสียแล้วซึ่งประโยชันนั้น. บทพระคาถา ว่า ปิยคุตติ ความว่า ถื่ออายุซึ่งอามณ์ อันเป็นที่รักกว่าคือถามคุณ ๕ เท่านั้น. บทพระคาถา ว่า ปิหยุตตานิ ความว่า บุคคลเคลื่อนไม่ จากศาสนา เพราะความปฏิบัติฉัน ถึงความเป็นคุณสักสิแล้ว ภายหลัง ย่อมทะเยอะทะยานต่อบุคคลทั้งหลาย ผู้ตามประคองตน ยังคุณ ทุกหลายมีสิญเป็นต้นให้ถึงพร้อมแล้ว ย่อมได้สักระจากสำนักทวา และมนุษย์ทั้งหลาย คืออ่มปรากฎว่า " โอหนอ แมร์กี้ง เป็นผู้เช่นนี้." บทว่า มา ปิยสิ ความว่า บุคคลไม่พิษสงาม ด้วยสัตว์ หรือสิ่งของทั้งหลายอันเป็นที่รัก ในกาลไหน ๆ คือแม้จะฉันหนึ่ง, สัตว์หรือสิ่งของทั้งหลายอันไม่เป็นที่รัก ก็เหมือนกัน ถามว่า เพราะ เหตุไร ? แก้ว่า เพราะว่า การไม่เห็นสัตว์และสิ่งของทั้งหลายอัน เป็นที่รัก ด้วยอำนาจความพลัดพราก และการเห็นสัตว์และสิ่งของ ทั้งหลาย อันไม่เป็นที่รัก ด้วยอำนาจเข้าไปใกล้ เป็นทุกข์. บทว่า ตสูมา ความว่า และการเห็นและไม่เห็นทั้ง ๒ นี้ เป็นทุกข์. เหตุนี้บ บุคคลไม่พึงทำสัตว์หรือสิ่งาของไร ๆ ให้เป็น ที่รักเลย. ความไปปราศ คือความพลัดพราก จากสัตว์และสิ่งของทั้งหลาย อันเป็นที่รัก ชื่อว่า ปิยปาโลย.