ประวัติศาสตร์และปรัชญาของฮินดู : หน้า 72/481

ซึ่งแต่ก่อนเพราะปรัชญาในพระเวทเชื่อพระเจ้าหลายองค์และเน้นยัญพิธี บวงสรวงด้วยการนำ สัตว์มาสังหารพร้อมเครื่องสังเวยอื่น ๆ ส่วนปรัชญาในอุปนิษัทโน้มเอียงมาทางเอกนิยม (Monism) ซึ่งเชื่อในหลักความจริงอันสูงสุดว่ามีเพียงหนึ่งเดียวคือ พรหมัน ซึ่งเป็นบ่อเกิดของจักรวาลและ สรรพสิ่งทั้งหลาย หน้าที่ของมนุษย์ก็คือการศึกษาและปฏิบัติให้เข้าถึงเอกภาวะนี้จึงจะเรียกว่า ได้บรรลุถึงโมกษะ อุปนิษัทนี้อาจนับได้ว่าเป็นรากฐานของปรัชญาในภควัทคีตา นักบวชพราหมณ์ที่ประสงค์บำเพ็ญพรตเป็นดาบสต้องศึกษาคัมภีร์อรัณยกะ ส่วนผู้ที่จะ เป็นปริพาชก หรือสันยาสี ต้องศึกษาคัมภีร์อุปนิษัท (เวทานตะ) ซึ่งถือกันว่าเป็นศรุติหรือ คำบอกเล่าจากพระเจ้าโดยตรง และจะเปิดเผยแก่บุคคลในวรรณะอื่นไม่ได้เด็ดขาด ผู้ใดฝ่าฝืน ถือเป็นบาปอย่างมหันต์ นอกจากคัมภีร์ที่เป็นศรุติแล้ว ก็ยังมีคัมภีร์ที่ไม่ใช่ศ ก็ยังมีคัมภีร์ที่ไม่ใช่ศรุติซึ่งเกิดขึ้นในสมัยนี้อีกมากมาย หลายเล่ม เรียกว่า สมฤติ คือใช้สำหรับระลึกทรงจำสืบเป็นหลักการย่อๆ และในตอนปลายยุคนี้ ได้เกิดร้อยกรองที่ชื่อ “รามายณะ” ซึ่งแต่งโดยฤาษีวาลมิก มีทั้งหมด 5 กัณฑ์ พระรามซึ่งเป็น ตัวเอกของเรื่องในสมัยนี้เป็นเพียงวีรบุรุษคนสำคัญเท่านั้น ยังไม่ใช่พระวิษณุอวตาร ซึ่งเข้าใจ กันว่าอาจจะนำมาดัดแปลงเพิ่มเติมกันเองในภายหลัง 3.1.6 สมัยพระสูตร (สุตตะ) เป็นระยะเวลาที่พวกอารยันขยายลงไปทางใต้ของอินเดีย พร้อมกับนำความเชื่อแบบฮินดู ไปเผยแพร่ด้วย ยุคนี้มีพุทธศาสนาเป็นคู่แข่งสำคัญ เพราะเป็นสมัยที่พระเจ้าอโศกมหาราชทรง ฟื้นฟูพระพุทธศาสนา ความเคลื่อนไหวที่สำคัญของศาสนาฮินดูในยุคนี้ ได้แก่ กระแสที่ 1 ศาสนาฮินดูแผ่ขยายตลอดทั่วภาคใต้ของอินเดีย พวกพราหมณ์จึงได้รับการ ยอมรับนับถือเช่นเดียวกับทางภาคเหนือ กระแสที่ 2 วรรณกรรมเรื่องภารตะ ได้มีการแต่งต่อเติมจนกลายเป็น “มหาภารตะ” และ ได้รับความนิยม กระแสที่ 3 พราหมณาจารย์ได้ทำตำราเรียนสำหรับกุลบุตรพราหมณ์ เพื่อใช้ศึกษาใน โรงเรียน ตำราดังกล่าวได้ถูกผูกเป็นอรรถ ประมวลใจความให้สั้นที่สุดเพื่อทรงจำได้เร็ว ตัว อรรถนี้เรียกว่า สูตร ซึ่งถูกผูกขึ้นมาเป็นหัวข้อประมวลศิลปวิทยาทุกประเภท แบ่งเป็น 6 ประเภท รวมเรียกว่า เวทางค์ หรือองค์แห่งเวท ได้แก่ ศ า ส น า พ ร า ห ม ณ์ - ฮินดู DOU 57