เล่าจื้อและขงจื้อ: การสนทนาแห่งปรัชญา : หน้า 216/481

โฮนานแล้วท่องเที่ยวหนีความยุ่งยากไปทางทิศตะวันตก (ประเทศอินเดีย หรือทิเบต) ลักษณะ ร่างกายและอากัปกิริยาของเล่าจื้อกล่าวกันว่าเป็นชายศีรษะล้าน หนวดเครายาว เดินทางไป ไหนมักจะขี่ควายคู่ชีพเป็นพาหนะ 7.2.3 ชีวิตปัจฉิมวัย เมื่อเล่าจื๊อ เหนื่อยหน่ายสังคมและลาออกจากราชการแล้ว ได้ใช้ควายคู่ชีพเป็น พาหนะท่องเที่ยวไปสอนคนยังที่ต่างๆ วันหนึ่งได้พบกับขงจื้อซึ่งเป็นนักปราชญ์จีนคนสำคัญอีกคน ทั้งสองได้สนทนาเชิงปุจฉาวิสัชนาธรรมแก่กัน โดยเล่าจื้อได้แนะนำนักปราชญ์หนุ่มให้ ระมัดระวังอย่าทะเยอทะยานมากนัก ดังตัวอย่างข้อความที่สนทนาโต้ตอบกันต่อไปนี้ ขงจื้อบอกเล่าจื้อด้วยความเคารพว่า ปรารถนาที่จะแสดงคารวะต่อท่านนักปราชญ์ ทั้งผู้ใหญ่ในอดีตเล่าจื๊อตอบว่า คนที่ท่านจะแสดงคารวะเหล่านั้นไม่มีชีวิตเหลืออยู่แล้ว เหลือ แต่เถ้าและกระดูก เลิกคิดเสียเถิดอย่าปรารถกระนั้นเลย ขงจื้อถามถึงเรื่องเต๋าว่า ศึกษามาก็มากแล้ว ไม่เคยรู้ว่าอะไรคือเต๋า เล่าจื้อกลับตอบ เป็นทำนองย้อนถามว่า “ถ้าเต๋าเข้ามาอยู่ที่ตัวคนได้ ใครเล่าจะไม่ปรารถนาเต๋า ทำไมท่านจึง ไม่หาเต่ามาอยู่กับตัวเล่า” ขงจื้อกลับไป พวกศิษย์ถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง ขงจื๊อตอบว่า “นกบินอย่างไร ข้าพเจ้าก็เคยรู้ ปลาว่ายน้ำอย่างไร สัตว์อื่นวิ่งอย่างไรก็รู้ และรู้ถึงว่าจะจับสัตว์นั้นได้อย่างไร สัตว์ บางชนิดต้องใช้บ่วงจับ บางชนิดต้องใช้เหยื่อจับ อีกหลายชนิดต้องใช้ธนู แต่เดี๋ยวนี้มีสัตว์ ชนิดหนึ่ง คือ มังกร ข้าพเจ้าบอกไม่ได้ว่ามันเลื้อยขึ้นไปอยู่บนท้องฟ้าได้อย่างไร ไม่รู้ว่ามันผ่าน ก้อนเมฆหรือผ่านขึ้นไปบนสวรรค์ด้วยวิธีไหน วันนี้ข้าพเจ้าได้พบกับท่านเล่าจื้อ พบแล้วก็ทำให้ ปลงใจว่า ท่านเล่าจื้อ “เป็นมังกร” ซึ่งยากที่จะเข้าใจ เล่าจื๊อเป็นเหมือนมังกรที่น่ากลัว และเหนือกว่าที่ใครจะเข้าใจ เป็นผู้ใฝ่ฝัน แสวงหา ความจริงของโลกนิยมการดำเนินชีวิตตามธรรมชาติ ใครทำผิดทำถูก เล่าจื้อเห็นว่าธรรมชาติ ลงโทษและให้คุณเอง เล่าจื้อมองเห็นโลกเป็นบ่วง เหนื่อยหน่ายโลก เล่าจื้อบอกว่าปล่อยให้โลก เป็นไปตามทางของมัน โลกก็จะสุขสบายเอง เล่าจื้อจึงปรากฏแก่ขงจื้อเหมือนคนที่ฝันถึงโลกอื่น โผผินอยู่ในระหว่างก้อนเมฆแห่งความคิดฝันของตนเอง ส่วนขงจื้อก็คงจะปรากฏแก่เล่าจื้อ เหมือนคนเจ้ากี้เจ้าการที่วุ่นวายในเรื่องราวของคนอื่น บุรุษผู้มีอิทธิพลมากที่สุดของของจีน ศาสนาเต๋า DOU 201