การบวชและการบำเพ็ญภาวนา : หน้า 16/591

Dsuem ประชาช สุกกธรรมคุ้มครองโลก ๑๕ ขนสมบัติที่มีอยู่ทั้งหมด ออกบริจาคเป็นทาน อำลาหมู่ญาติ ออกบวช แสวงหาทางเป็นเครื่องพ้นทุกข์ บำเพ็ญภาวนาอยู่ใน ป่าหิมพานต์เป็นเวลานานถึง ๕๐ ปี วันหนึ่งดาบสได้ออกจากป่า เพื่อไปเสพรสเค็มรสเปรี้ยวในเมือง ท่านเที่ยวภิกขาจารไปตาม สถานที่ต่างๆ จนไปถึงบ้านของเพื่อนที่เคยรู้จักกันมาตั้งแต่ครั้ง ยังไม่ได้บวช ครอบครัวของเพื่อนได้ต้อนรับเป็นอย่างดี อุปัฏฐากไม่ให้ขาดตกบกพร่อง วันหนึ่ง ลูกชายของเพื่อนชื่อ ยัญญทัตตกุมาร ถูก อสรพิษร้ายกัดไม่สามารถทนพิษได้จึงสลบไป พ่อแม่รู้ว่าลูกถูก อสรพิษกัด จึงรีบอุ้มลูกไปหาพระดาบสให้ช่วยเยียวยา โดย อ้อนวอนว่า “ท่านเจ้าข้า ธรรมดาบรรพชิตย่อมจะรู้โอสถหรือ ธรรมปริตร ขอท่านได้โปรดช่วยบุตรของข้าพเจ้าให้หายด้วย เถิด” พระดาบสกล่าวว่า “เราไม่รู้โอสถ เราเป็นบรรพชิต ไม่ทำ เวชกรรมรักษาโรค” เมื่อถูกอ้อนวอนหนักเข้า ท่านหลับตาทำ ภาวนาแผ่เมตตาจิตไปยังเด็กน้อยผู้เหลือแต่ลมหายใจที่แผ่วเบา เมื่อใจเป็นสมาธิดีแล้ว ก็วางมือลงบนศีรษะของเด็ก พลางตั้ง ทำสัจอธิษฐานว่า “เราเป็นผู้ต้องการบุญ มีจิตเลื่อมใสตั้งใจประพฤติ พรหมจรรย์อยู่เพียง ๗ วันเท่านั้น ต่อจากนั้น แม้เราจะไม่มี