คนมักโกรธไม่เป็นที่รัก : หน้า 131/591

คนมักโกรธ ย่อมไม่เป็นที่รัก ๑๑๐ มียอดหวาน เพราะบุคคลฆ่าความโกรธนั้นเสียแล้ว ย่อมไม่ เศร้าโศก” ความโกรธเป็นประดุจไฟเผาลนจิตใจ ทำให้เร่าร้อนอยู่ไม่ เป็นสุข ก่อให้เกิดโทษภัยร้ายแรงตามมา ผู้ที่มีสติข่มความ โกรธไว้ได้ ไม่ไปมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกับใคร ไม่กระทบ กระทั่งใคร จะอยู่เป็นสุข ไม่มีเวรมีภัยเบียดเบียน จะไม่เศร้าโศก จะมีแต่ความชื่นบาน ผิวพรรณวรรณะก็ผ่องใส การอยู่ร่วมกับบุคคลหมู่มากนั้น ต้องระมัดระวังเรื่อง คำพูด อย่าให้มีการบาดหมางกัน ต้องรู้จักประนีประนอม บัวไม่ให้ช้ำน้ำไม่ให้ขุ่น อย่าเอาแต่ใจตนเอง หรือเอาความเห็น ของตัวเป็นใหญ่ ต้องมีเหตุผล อย่าใช้อารมณ์ ให้เอาส่วนรวม เป็นหลัก อยู่ร่วมกันต้องมีสาราณียธรรม คือจะคิด จะพูด จะทำ ต้องประกอบด้วยจิตที่เมตตา มีสิ่งใดก็แบ่งปันกัน มีศีล มีทิฏฐิ เสมอกัน เช่นนี้การทะเลาะวิวาทจะไม่เกิดขึ้น หมู่คณะจะรักใคร่ สมัครสมานสามัคคีกลมเกลียวเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ครั้งที่สมเด็จพระชินสีห์ประทับอยู่ที่พระเชตวนาราม มหาวิหาร พระองค์โปรดประทานพระธรรมเทศนา โดยปรารภ ถึงภิกษุผู้มักโกรธรูปหนึ่งว่า เพราะความมักโกรธเอาแต่ใจ ไม่รู้ จักออมชอมกัน จึงมีผลร้ายทำให้ส่วนรวมเดือดร้อนไปด้วย และเดือดร้อนไปถึงนักปราชญ์ในกาลก่อน ถึงขั้นต้องถูกขับไล่