การรักษาความสัมพันธ์และการตระหนักถึงคุณค่าของผู้มีพระคุณ : หน้า 467/591

ธรร อย่าให้เกิดอาการน้อยใจ ๔๖๖ ทั้งหลายก็หายสาบสูญไปด้วย ทำให้พราหมณ์รู้สึกเสียใจมาก จนล้มป่วยเป็นโรคผอมเหลืองและเสียชีวิตในที่สุด ข้าแต่มหาราช ผู้ที่ละทิ้งลืมเลือนเพื่อนเก่า ทำผู้ที่มาใหม่ให้เป็นที่รักเกินไป ก็จะ เสียใจเช่นนี้” ครั้นพระโพธิสัตว์ทูลให้สติพระราชาดังนี้แล้วตั้งแต่นั้นมา พระราชาก็กลับตัวหันมาทำนุบำรุงทหารผู้จงรักภักดีเช่นเดิม และดำรงตนอยู่ในโอวาทของพระโพธิสัตว์ บำเพ็ญบุญทุกอย่าง เมื่อละโลกแล้ว ก็ได้ไปสู่สุคติโลกสวรรค์ เราจะเห็นว่า การวางตัวและการปฏิบัติตนกับผู้ที่เคย ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมานั้น เป็นสิ่งที่สำคัญและละเอียดอ่อนมาก บุคคลที่ทำงานเป็นหัวหน้าคน มีผู้ใต้บังคับบัญชา ต้องดูให้ดี อย่าให้มีการได้ใหม่แล้วลืมเก่า ลืมอุปการคุณของผู้ที่จงรักภักดี ต้องเป็นผู้ที่ตระหนักและจดจำท่านผู้มีพระคุณทั้งหลาย แล้วเรา จะเป็นที่รักของทุกๆ คน ชีวิตของเราจะได้ประสบแต่ความสุข ความสำเร็จไปทุกภพทุกชาติ