สิ่งที่ทำได้ยาก: การให้และการรักษาสัญญา : หน้า 256/591

Dsuem ประชาช สิ่งที่ทำได้ยาก เมื่อให้ไปแล้ว บัณฑิตทั้งสาม ๒๕๕ ถวายบังคมพระราชาแล้วได้กราบทูลว่า “ข้าแต่มหาบพิตร ตอนนี้ที่พระลานหลวงมีการแสดง เมื่อมหาชน พากันดูการละเล่น ที่เป็นทุกข์ก็จะลืมความทุกข์ ขอพระองค์ โปรดเสด็จไปทอดพระเนตรเถิดพระเจ้าข้า” จากนั้นทั้งสามได้ พาพระราชาไปทอดพระเนตรที่ช่องพระแกล ในบรรดาคนที่ แสดงการละเล่น มีชายคนหนึ่งกลืนกินดาบที่ยาวถึง ๓๓ นิ้ว เมื่อพระราชาทอดพระเนตรเห็น ทรงแปลกพระทัย จึงตรัสถาม อายุรบัณฑิตว่า “ท่านอายุระ ชายคนนี้น่าอัศจรรย์นัก สามารถ กินดาบที่แหลมคมได้ ยังมีสิ่งที่ทําได้ยากกว่านี้หรือไม่" อายุระฟังดังนั้นรีบตอบว่า “ข้าแต่มหาบพิตร ผู้ใดก็ ตามที่กล่าวว่า จะให้ แล้วตัดใจให้ไป ผู้นั้นได้ชื่อว่า ทำสิ่งที่ ทําได้ยากยิ่งกว่าการกลืนดาบพระเจ้าข้า สิ่งอื่นๆ ชื่อว่าง่าย หมดทีเดียว” พระราชาฟังดังนี้แล้ว ฉุกใจคิดขึ้นมาว่า คำพูดว่าจะให้ เราเองก็เคยพูด ว่าจะให้ราชเทวีแก่บุตรปุโรหิต แม้เราก็เป็นผู้ ทําสิ่งที่ทําได้ยากหนอ เมื่อคิดได้เช่นนี้ความโศกที่ทับถมอยู่ค่อย บางเบาลงบ้าง พระราชาจึงทรงตรัสถามต่อไปว่า “แล้วสิ่งที่ ทําได้ยากกว่าการพูด ว่าจะให้นั้น มีอยู่ไหม” ปุกกุสบัณฑิตรีบตอบว่า “มหาบพิตร คนที่ไม่รักษาคำพูด