การขอสิ่งในทางธรรม : หน้า 283/591

ธรร ขออย่าง พระอริยเจ้า ២៨២ ขอสิ่งใดกับมหาบพิตร ขอความบาดหมางใจอย่าได้มีแก่ อาตมภาพเลย เพราะหากอาตมาขอแล้ว ตัวมหาบพิตรเองก็ คงจะรับสั่งให้ไม่ขัด แต่ตัวอาตมภาพเองก็จะเกิดความรู้สึก ตะขิดตะขวงใจ หากสมมติว่า ถ้าขอแล้วพระองค์ให้ไม่ได้หรือไม่ สามารถจะให้ได้ อาตมาจะรู้สึกตะขิดตะขวงใจเช่นกัน ระหว่าง พระองค์กับอาตมาอย่าได้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้เลย” ด้วยความที่พระราชาเป็นผู้เต็มเปี่ยมด้วยการให้ และ รักที่จะสั่งสมบุญกุศล จึงกล่าวขึ้นว่า “ข้าแต่ท่านผู้เจริญ ผู้ใดที่ เลี้ยงชีพด้วยการขอ แต่ไม่ขอในสิ่งที่ควรขอ และในเวลาที่ควรขอ ผู้นั้นย่อมขจัดบุญจากผู้อื่น แม้แต่ตนเองก็ไม่สามารถที่จะดำรง ชีวิตอยู่ได้ ส่วนผู้ใดที่เลี้ยงชีพด้วยการขอ และขอสิ่งที่ควรขอ ทั้งขอในเวลาที่ควรขอ ผู้นั้นย่อมให้ผู้อื่นได้บุญด้วย ทั้งตนเองก็ เลี้ยงชีพอยู่ได้ด้วย ผู้มีปัญญาทั้งหลาย เห็นผู้ขอมาแล้วจะไม่รู้สึก บึ้งเคียด พระคุณเจ้าเป็นที่รักของโยมเหลือเกิน พระคุณเจ้า ประสงค์สิ่งใดขอให้บอกเถิด เพราะการบอกของพระคุณเจ้า คือสิ่งที่ยังความปีติให้กับโยม” แม้พระราชาจะตรัสให้รู้ถึงอัธยาศัยของตนเช่นนี้ พระโพธิสัตว์ก็ยังคงไม่ทูลขอสิ่งใดเมื่อจะแสดงปฏิปทาของนักบวช ท่านจึงกล่าวว่า “มหาบพิตรราชสมภารเจ้า การขอสิ่งที่ไม่ควร ขอนั้นเป็นสิ่งที่ไม่สมควร อาตมาเลี้ยงชีพอยู่นี้ ยังไม่เห็นปัจจัยที่