ธรรมะเพื่อประชาชน : หน้า 126/591

ธรรมะเพื่อประชาช แก้วมณีไม่มีหมอง ๒๕ ในอดีตกาล ครั้งที่พระเจ้าพรหมทัตเสวยราชสมบัติอยู่ ในกรุงพาราณสี พระโพธิสัตว์ได้ถือบังเกิดในตระกูลพราหมณ์ ครั้นเจริญวัยแล้ว เห็นโทษภัยในกามทั้งหลาย จึงออกบวชเป็น ดาบส จากนั้นได้ข้ามทิวเขา ๓ ลูกเข้าไปอยู่ที่บรรณศาลาใน หิมวันตประเทศ ซึ่งในที่ไกล้บรรณศาลาของดาบสโพธิสัตว์นั้น มีถ้ำแก้วมณีอันเป็นที่อยู่ของฝูงสุกร ๓๐ ตัว ในป่าแห่งนี้มีราชสีห์ตัวหนึ่งมักจะเดินผ่านปากถ้ำแก้ว มณีเพื่อไปหาอาหารอยู่เสมอ ทำให้เงาของราชสีห์ไปปรากฏใน แก้วมณี เมื่อพวกสุกรเห็นภาพของราชสีห์ที่เกิดจากเงานั้นต่าง พากันหวาดกลัวขนพองสยองเกล้า จะออกจากถ้ำาเพื่อออกไป หาอาหาร ก็หวาดระแวงกลัวราชสีห์จะมาจับกินเป็นอาหาร ทำให้สุกรทั้งหลายมีร่างกายซูบผอมลงทุกที จนเวลาล่วงผ่านไป ถึง ๗ ปี วันหนึ่ง พวกสุกรจึงคิดกันว่า ภาพของราชสีห์ที่ปรากฏ แก่พวกเราเพราะแสงแห่งแก้วมณี พวกเราควรช่วยกันทำให้ แก้วมณีเศร้าหมอง จะได้ไม่เห็นภาพราชสีห์ คิดแล้วต่างพากัน ไปนอนกลิ้งเกลือกเปือกตมในสระ แล้วเอาตัวไป แก้วมณี แต่ แก้วมณีแทนที่จะหมองคล้ำกลับยิ่งสุกใสแวววาว เมื่อยิ่งเอา ขนตัวไปขัดถูเท่าไร แก้วมณีก็ยิ่งสุกใสแวววาวหนักขึ้นไป เท่านั้น สุกรทั้งหลายเห็นเช่นนั้น ก็อ่อนอกอ่อนใจหมดปัญญา