การขอพรจากพระอริยเจ้า : หน้า 285/591

ธรร ขอ อย่าง พระอริยเจ้า ២៨៤ พระราชาทรงสดับดังนั้น ยิ่งเกิดความปีติโสมนัสใน โอวาทของพระโพธิสัตว์ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา พระราชาทรง ดำรงตนอยู่ในโอวาทของพระโพธิสัตว์ ตั้งใจสั่งสมบุญบารมี อย่างเต็มที่ ทรงทำทาน ตั้งมั่นอยู่ในศีลจนตลอดพระชนม์ชีพ เมื่อละโลก พระองค์ได้เข้าถึงความเป็นสหายแห่งเทวดาในสุคติ โลกสวรรค์ ส่วนพระฤๅษีโพธิสัตว์ ตลอดชีวิตของท่านก็ตั้งมั่น อยู่ในธรรม ได้เข้าถึงฌาน และอภิญญาที่ไม่เสื่อม ละจากโลก ได้เข้าถึงพรหมโลก เมื่อทรงตรัสพระธรรมเทศนานี้จบแล้ว ทรงประมวลชาดกว่า “พระราชาในครั้งนั้น คือพระอานนท์ ส่วนพระฤๅษี คือตถาคตนั่นเอง” จากเรื่องนี้ จะเห็นได้ว่าการขอของพระอริยะนั้นลึกซึ้ง ทีเดียว ท่านจะขอในขณะและเวลาที่เหมาะสม ไม่ขอพร่ำเพรื่อ จะดูทุกสิ่งทุกอย่างให้พอเหมาะพอดี และสิ่งที่ขอนั้นจะต้องเป็น สิ่งที่เอื้อต่อการประพฤติพรหมจรรย์ เป็นสิ่งอันควรแก่สมณ บริโภคที่จะก่อให้เกิดประโยชน์ทั้งในภพนี้และภพหน้า เช่นเดียว กับการที่พระโพธิสัตว์ประทานโอวาทให้พระราชาเป็นนักสร้าง บารมีที่ดี พระราชาก็ทรงปฏิบัติตามโอวาทของพระโพธิสัตว์ ดังนั้นให้พวกเราทุกคน ดูแบบอย่างตรงนี้ แล้วทำชีวิตของเรา ให้สมบูรณ์ในธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้ากันทุกๆ คน