เมตตาและบารมีในพระพุทธศาสนา : หน้า 341/591

เมตตา บารมี ๓๔๐ สัมพุทธเจ้าได้นั้น ต้องเสียสละทุกสิ่งทุกอย่างแม้กระทั่งชีวิต เพื่อสั่งสมบุญบารมีให้แก่รอบ และต้องมีใจประกอบด้วยความ เมตตาในสรรพสัตว์ทุกหมู่เหล่า โดยไม่เลือกที่รักผลักที่ชัง มีจิตเสมอในสรรพสัตว์ทั้งหลาย แม้บุคคลนั้นจะไม่ปรารถนาดี ด้วยก็ตาม เมื่อเข้าใจอย่างนี้แล้ว เราจะได้นำปฏิปทาของพระพุทธ องค์ไปประพฤติปฏิบัติตาม ฝึกฝนอบรมตนให้เป็นผู้มีจิต ประกอบด้วยเมตตา เพื่อเมตตาบารมีของเราจะได้แก่กล้ายิ่งๆ ขึ้นไป แม้พวกเราสร้างบารมีไม่ต้องถึงกับเอาชีวิตเข้าแลก อย่างนั้น แต่ต้องฝึกให้มีความเมตตาเป็นพื้นฐานไว้มากๆ จะได้ เกื้อกูลต่อบารมีอื่นๆ ที่จะตามมาเสริมบารมีให้แก่รอบยิ่งๆ ขึ้นไป ความรัก และความเมตตาปรารถนาดีจะเกิดขึ้นได้อย่าง แท้จริง ต้องเป็นสิ่งที่ออกมาจากจิตใจที่สะอาดบริสุทธิ์ ออกมา จากต้นแหล่งแห่งความปรารถนาดีที่แท้จริงเท่านั้น คือเริ่มจาก ใจที่หยุดนิ่ง ได้เข้าถึงความสุขภายใน ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ต่อเมื่อเราได้เข้าถึงต้นแหล่งแห่งความสุข และความบริสุทธิ์ ภายในได้มากเข้า กระแสแห่งความเมตตาปรารถนาดีก็จะแผ่ ขยายออกไป กว้างขวางยิ่งขึ้นเป็นอัปปมัญญา คือไม่มี ประมาณนั่นเอง