ความโกรธทำให้เสียประโยชน์ : หน้า 115/591

ความโกรธ ทำให้เสียประโยชน์ ๑๑๔ บำเพ็ญเพียรอยู่ในป่าหิมพานต์ จนได้บรรลุฌานสมาบัติ ต่อมา ได้มาพำนักอยู่ในพระราชอุทยานในกรุงพาราณสี รุ่งเช้าท่านได้เข้าไปภิกขาจารในเมือง พระราชาเมือง พาราณสีทอดพระเนตรเห็นทรงเลื่อมใส จึงโปรดให้นิมนต์เข้าไป ฉันในพระราชวัง แล้วอาราธนาให้จำพรรษาอยู่ในพระราช อุทยานนั้น พระดาบสรับอาราธนา พระราชาเสด็จไปอุปัฏฐาก วันละครั้ง และได้รับโอวาทจากพระดาบสว่า “ธรรมดามหากษัตริย์ต้องเป็นผู้ไม่มักโกรธ ต้องละเว้น อคติ ๔ และไม่ควรประมาทในการประพฤติธรรม ควรประกอบ ด้วยขันติธรรม มีเมตตากรุณาในประชาราษฎร์ทั้งปวง และ ครอบครองราชสมบัติโดยชอบธรรม” พระดาบสมักตอกย้ำ ประโยคกับพระราชาทุกครั้งก่อนที่จะจากกันว่า “ขอพระองค์ อย่าได้ทรงพระพิโรธต่อผู้ที่โกรธต่อพระองค์เลย เพราะพระมหา กษัตริย์เป็นผู้ให้ความสงบร่มเย็นแก่ปวงประชา ถ้าพระองค์ พิโรธแล้ว พสกนิกรจะได้ที่พึ่งแต่ที่ไหน แม้ความเป็นผู้น่าเคารพ สักการบูชาของพระองค์ก็จะเสื่อมถอย อาตมภาพขอถวาย พระพร” พระเจ้าพาราณสีทรงเลื่อมใสมาก ยกย่องเทิดทูน พระดาบสเป็นพระอาจารย์ส่วนพระองค์ และพระราชทาน