การเมืองและพระราชสมบัติ : หน้า 407/591

Bsumaประช เหตุอย่างเดียวกันแต่ได้ผลต่างกัน ๔๐๖ พระองค์เดียว และทรงเลี้ยงหลานอีกพระองค์หนึ่ง เมื่อ พระราชธิดาและพระราชภาคิไนยเจริญเติบโตขึ้น ต่างมีพระทัย ปฏิพัทธ์ต่อกัน พระราชาจึงตรัสเรียกอำมาตย์พลางรับสั่งว่า “เราจะยกราชสมบัติให้หลานของเรา และจะยกธิดาให้เขา อภิเษกสมรสกัน” ต่อมาพระองค์ทรงดำริใหม่ว่า “หลานของเราก็เป็น ญาติของเรา เราจะสู่ขอราชธิดาอื่นมาให้เขา แล้วเราจะยกธิดา ของเราให้พระราชาองค์อื่น ด้วยอุบายนี้ หลานของเราจะเป็น เจ้าของราชสมบัติทั้งสองพระนคร” พระองค์ดำา ดังนั้นแล้ว ทรงปรึกษากับอ่ามาตย์ทั้งหลายและรับสั่งว่า ควรแยกคนทั้ง สองนั้นเสีย โดยให้พระราชภาคิไนยประทับที่ตำหนักหนึ่ง ส่วน พระราชธิดาประทับที่อีกตำหนักหนึ่ง เมื่อทั้งสองพระองค์มีพระชนม์ ๑๖ พรรษาทรงมีพระทัย ปฏิพัทธ์ต่อกันยิ่งขึ้นไปอีก พระราชกุมารทรงดำริว่า “เราจะทำ อย่างไรดี จึงจะพาธิดาของเสด็จลุงออกจากพระราชวังได้” เมื่อคิดอุบายได้แล้ว จึงรับสั่งเรียกหญิงแม่มดมา แล้วประทาน สิ่งของมีค่าพันกหาปณะแก่นาง เมื่อนางกราบทูลถามว่า “ทรง ให้หม่อมฉันทําอะไร” จึงรับสั่งว่า “ท่านจงอ้างเหตุอะไรก็ได้ ที่ทำให้เสด็จลุงของฉันอนุญาตให้พระธิดาออกจากพระราชวังได้”