ความเมตตาและการรักตนเอง : หน้า 159/591

Bsumaประช คนมีเมตตา ชื่อว่ารักตนเอง ១៥៨ เคารพด้วยใจรัก ท่านสามารถปล่อยอารมณ์ภายนอกออกได้เร็ว เพราะไม่มีอารมณ์โกรธกับใคร ไม่เป็นพิษเป็นภัยกับใคร มีแต่ ความปรารถนาดีต่อทุกคนในโลก จิตใจของท่านเข้าถึงสมาธิ สว่างไสวอยู่ตลอดเวลา ใจท่านสว่างไสวในศูนย์กลางกายยิ่ง กว่าดวงอาทิตย์ยามเที่ยงวัน สว่างไสวไปหมดทั้งภพ ท่านทํา เช่นนี้ตลอดเวลา เพราะฉะนั้น ป่าที่ท่านอาศัยอยู่จึงอุดมไปด้วยผลหมาก รากไม้ อุดมด้วยสิ่งที่เป็นมงคลทั้งนั้น แม้แต่สัตว์ที่พูดภาษากัน ไม่รู้เรื่อง หรือที่เคยเป็นศัตรูกัน เมื่อเข้ามาในบริเวณรัศมี ราวป่าที่ท่านอาศัยอยู่จิตใจนั้นก็เปลี่ยนแปลงไปมีแต่เมตตาธรรม มีแต่ความปรารถนาดีซึ่งกันและกัน รักใคร่กลมเกลียวกัน ไม่เป็นพิษเป็นภัยกัน เมื่อสัตว์จะพึงถึงคราวตายก็ต้องดิ้นรนไป ตายที่อื่น ไม่ตายที่นั้น ดังนั้นซากอสุภะจึงไม่มีในที่นั้น รอบ แผ่นดินที่ท่านอาศัยอยู่จึงเป็นแผ่นดินที่สะอาด ดินฟ้าอากาศก็ สะอาด เป็นบรรยากาศของความบริสุทธิ์ด้วยพลังเมตตาธรรม ที่ท่านแผ่ไปทุกทิศทุกทาง ต่อมาสถานที่แห่งนี้จึงเป็นที่ตั้งของ เมืองกบิลพัสดุ์ที่พวกเรารู้จักกันดี เป็นเมืองที่เจ้าชายสิทธัตถะ ซึ่งต่อมาเป็นบรมครูผู้เป็นศาสดาเอกของโลกทรงประทับอยู่ นี่คือ อานิสงส์ของการแผ่เมตตาที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน ทันตาเห็น ไม่ต้องรอเมื่อเราละโลกไปแล้ว ขอให้พวกเราตั้งใจ