พิษแห่งกาม : หน้า 179/591

พิษแห่งกาม ๑๗๘ วันหนึ่ง ขณะที่พระองค์ประทับนั่งอยู่ที่ท้องพระโรงกำลังเสวย ขนมจิ้มกับน้ำผึ้งอยู่ น้ำผึ้งกับขนมชิ้นเล็กๆ ชิ้นหนึ่งตกลงบนพื้น มดตัวหนึ่งเที่ยวร้องบอกเพื่อนๆ ว่า “ถาดน้ำผึ้ง และขนมที่ท้อง พระโรงแตกแล้ว พวกเราจงมาช่วยกันกินให้อิ่มหนําสําราญเถิด” พระราชาได้สดับดังนั้นก็ทรงพระสรวล พระเทวีได้แต่เก็บ ความสงสัยไว้ในใจ เมื่อพระราชาทรงสรวลบ่อยเข้า จึงทูลถาม ด้วยความอยากรู้ว่า “เสด็จพี่เพคะ พระองค์ทรงสรวลเรื่องอะไร โดยปกติพระราชาเป็นผู้มีจิตที่อ่อนไหว ตกอยู่ใต้อำนาจ แห่งความรัก เมื่อถูกพระเทวีรบเร้าบ่อยๆ พระองค์ก็เล่า เรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง พระเทวีได้ฟังดังนั้น อยากจะได้มนต์ จึง รบเร้าทูลขอ ถึงแม้พระราชาจะตรัสบอกว่า “หากเราให้เจ้าไป เราต้องตายแน่นอน” พระนางก็ยังรบเร้าว่า “แม้พระองค์ต้อง ตายก็ต้องให้กับหม่อมฉัน” พระราชาได้ฟังดังนั้น แทนที่จะ ฉุกคิดกลับถูกพิษแห่งกามบดบัง จึงตอบตกลงที่จะให้ โดยยอม ตายทีเดียว ด้วยเหตุนั้นจึงทำให้ภพของท้าวสักกะหวั่นไหว ท้าวสักกะ ปรารถนาจะให้ข้อคิดกับพระราชา จึงแปลงกายเป็นแพะทำทีว่า กำลังจะเสพกามต่อหน้าม้าเทียมรถ ม้าเห็นเช่นนั้นจึงกล่าว ติเตียนว่า “เจ้าเป็นแพะที่ไร้ยางอายมาก ไม่รู้ว่าสิ่งไหนควรทำ ในที่ลับและที่แจ้ง” แพะพระอินทร์ฟังดังนั้น จึงถือโอกาส