นกพิราบกับกา : หน้า 416/591

Dsuem ประชาช ผู้ถึงความพินาศ ๔๑๕ ในอดีตกาล ครั้งพระเจ้าพรหมทัตเสวยราชสมบัติอยู่ ในกรุงพาราณสี พระโพธิสัตว์เสวยพระชาติเป็นนกพิราบ ครั้งนั้น ชาวเมืองพาราณสีพากันแขวนกระเช้าหญ้าไว้ในที่ต่างๆ เพื่อให้ ฝูงนกได้อาศัยอยู่อย่างสบาย เพราะความเป็นผู้มีเมตตาใครใน บุญกุศล แม้พ่อครัวของท่านเศรษฐีกรุงพาราณสี ก็แขวน กระเช้าหญ้าไว้ภายในโรงครัวด้วย นกพิราบโพธิสัตว์ได้เข้าอยู่ ในกระเช้านั้น รุ่งเช้าก็บินออกเที่ยวหากิน ตกเย็นจึงบินกลับมา นอนหลับในโรงครัวนั้น เป็นเช่นนี้ทุกๆ วัน อยู่มาวันหนึ่ง กาตัวหนึ่งบินข้ามโรงครัวไป ได้กลิ่นตลบ อบอวลของปลาและเนื้อ ที่มีรสเปรี้ยวรสเค็ม เกิดความโลภคิดว่า “เราจักอาศัยใครหนอ จึงจะได้กินปลาและเนื้อนี้” คิดแล้วก็คอย สอดส่องหาลู่ทางอยู่ในที่ไม่ไกล ตกเย็นกาเห็นนกพิราบโพธิสัตว์ บินเข้าไปในโรงครัว กาจึงคิดหาอุบายว่า จะต้องอาศัยนกพิราบ นี้จึงจะได้กินเนื้อ วันรุ่งขึ้นการีบบินมาแต่เช้า ทันทีที่เห็นพระโพธิสัตว์บิน ออกหากิน กาก็บินตามไปข้างหลัง พระโพธิสัตว์เห็นดังนั้น จึงถามกาว่า “สหาย เพราะเหตุใดท่านจึงเที่ยวบินตามเรามา” กาตอบว่า “นาย ข้าพเจ้าชอบใจกิริยาของท่าน ตั้งแต่บัดนี้ เป็นต้นไป ข้าพเจ้าจะขอปรนนิบัติท่าน” พระโพธิสัตว์กล่าวว่า “พวกท่านมีเนื้อเป็นอาหาร ส่วนเรามีพืชผักเป็นอาหาร เมื่อเรา