กัณฐกวิมาน : หน้า 151/591

กัณฐกวิมาน ๑๕๐ จะออกผนวชเพื่อประโยชน์แก่พระโพธิญาณ ในเวลาเที่ยงคืน พระองค์มาลูบหลังข้าพเจ้าด้วยพระหัตถ์อันอ่อนนุ่ม ประกอบ ด้วยเมตตาจิต ทรงถึงพร้อมด้วยมหาปุริสลักษณะและ อนุพยัญชนะ แล้วพระองค์ตรัสแก่ข้าพเจ้าว่า ดูก่อนพญากัณฐก อัศวราช ท่านจงพาเราไปให้ตลอดราตรีในวันนี้ เพื่อที่เราจะได้ แสวงหาโมกขธรรม ตรัสรู้สัมมาสัมโพธิญาณอันประเสริฐ หากเราได้ตรัสรู้พระโพธิญาณแล้ว จักยังสัตวโลกให้ข้ามพ้นจาก ห้วงภัยอันลึกใหญ่แห่งวัฏสงสาร ข้าพเจ้าได้ฟังมโนปณิธานอันยิ่งใหญ่ของพระมหาบุรุษแล้ว บังเกิดความปีติเลื่อมใส เมื่อพระองค์เสด็จขึ้นนั่งเหนือหลัง ข้าพเจ้าแล้ว ข้าพเจ้าก็วิ่งไปด้วยความเร็วน่าเสด็จออกจาก พระนครทันที แม้ประตูเมืองที่สูงตระหง่าน ก็ไม่สามารถขวาง กั้นพละกำลังของข้าพเจ้าที่จะกระโดดก้าวข้ามไปได้ เมื่อถึง ชายแดน พระองค์ได้รับสั่งให้ข้าพเจ้ากับฉันนะอำมาตย์กลับ พระนคร แล้วเสด็จไปไม่เหลียวหลัง ข้าพเจ้าจึงวิ่งเข้าไปซบที่ พระบาทของพระมหาบุรุษ ด้วยใจภักดีแล้วร้องไห้ และได้ยืน เล็งแลดูพระองค์ งทรงดำเนินหายไป เมื่อพระมหาบุรุษละ สายตาไปแล้ว หัวใจข้าพเจ้าก็แตกสลายถึงแก่ชีวิตทันที ได้มาบังเกิดในวิมานทองนี้ด้วยอานุภาพแห่งศรัทธาในพระมหา แลว บุรุษ มีใจปีติระลึกว่า พระมหาบุรุษจะได้ตรัสรู้พระโพธิญาณ